A escasos minutos da miña primeira clase de Alemán

Escribo dende o edificio onde debutei na area universitaria. Nin o seu propio arquitecto recoñecería o novo edificio de Mazarelos do que cambiou. En breve entrarei na miña primeira clase de alemán. Hai razóns familiares para facelo. A dificultade do idioma sempre me tirara para atrás e agora, dado o pequeno remanso de paz no que me atopo por momentos, apareceu unha oportunidade para comezar.

Mentres pasean diante de min as hipermaquilladas rapazas de filosofía acompañado dos seus desleixados compañeiros de clase veñen a min todos os tópicos xermanos: dende Hitler a Mathaus, pasando por Kant, Thomas Mann, Mann o de Camariñas, o meu cuñado, as salchichas, o Muro de Berlín... O alemán é un idioma de xente tranquila, o que quizais pegue comigo, e tamén de carácteres ordenados e ríxidos, o que de seguro non pode ser un mellor antónimo da miña personalidade.

Agora que estamos no tempo das chuvias, impresionáronme enormemente os ceos alemáns, ausentes do marco que nos proporcionan a nosa escarpada orografía, e como as tormentas descargaban cunha furia descoñecida por min. Que Enantena poña algo de Kraftwerk para darme a benvida ao mundo da xermanofilia e Zenón nos ilustre cunha historia etihílica dos seus tempos universitarios.