Heroes

Unha gripe que desgraciadamente me apartou dos humanos durante uns días e non acabou cos meus sufrimentos para sempre deume a oportunidade de coñecer unha nova serie de éxito norteamericanca. En Heroes (pronúnciese jirous) narránsenos as aventuras dun grupo de individuos cunha xenética "especial" que os leva a ter habilidades "especiais" e a afrontar o seu destino único (ou "especial").

Fálase do boom das series cando todo parecía que apuntaba a que estas decaerían tras a desaparición de varios estandartes coma Friends, Fraiser, ou A dous metros baixo terra (por citar algunhas). Lost ou House son para min claros apuntes de resurrección pero hai máis palla do que parece. Prison Break paréceme moi efectista, Anatomía de Grey unha eterna repetición do chico-chica-se desencuentran e palidece comparada con series coma Urxencias cuns personaxes alarmantemente planos, Big Love non deixa de ser un plaxio formal de A dous metros baixo terra cun argumento escabroso (un home con tres esposas)...

Heroes seguramente estaría neste grupo. É terriblemente conservadora con constantes referencias ao Destino Manifesto ("os elixidos"), a relixión protestante ("cumprir co destino marcado"), a contradición actual entre o ultraindividualismo e a insignificancia persoal nun mundo global (non en van a serie está protagonizada por tipos con poderes especiais). Por outro lado a serie ten tramas inverosímiles que inciden en tópicos da narrativa actual: a falsedade da realidade tal como se nos presenta,a enmarañada e forzada interconexión da biografía de todos os protagonistas, os continuos xiros de guión, os comentarios cínicos desencantados que introduciu Spiderman no mundo da banda deseñada...

E sen embargo sígoa con gusto. E deixo de ver o cento de películas de moita maior calidade e interese que teño pola casa ou as canles temáticas de cine que continuamente están a programar xoias. Por que? Seguramente porque necesitamos constantes e previsibilidade nun mundo en constante cambio e as series nun nivel simbólico aportan ese acougo narrativo que non teñen obras cunha maior carga de "verdade", "arte" ou o que sexa a estética. Por outra banda as tramas por veces son estrafalarias que me resultan de por si atractivas e as referencias ao mundo do cómic son en ocasións entrañables.

Por pechar en positivo citar algunhas series que vos recomendo e que aínda se emiten: Os Soprano, Me llamo Earl, Roma, Nip/Tuck... Algunha máis? Si eu cando me poño véxoo case todo.