As aventuras dun post calquera

Simplemente deixar constancia da lectura dun marabilloso libro de William Boyd: As aventuras dun home calquera. A tese principal é un tema de reflexión corrente de moitas persoas e artistas. Analízase coma a andaina vital dun individuo é tan sumamente rutinaria, predecible e ordinaria coma, ao mesmo tempo,única e irrepetible. Esta novela é un brillante exemplo co peregrinar dun individuo cos problemas compartidos por todos nós (os procesos de madurez, o amor e o desamor, a batalla contra a soidade e a morte, as relacións familiares...) a través dun escritor vocacional que, por amor e graza de diversos azares, convértese en tratante de arte, espía, terrorista, terratenente ou marchante de arte coñecendo no camiño a Picasso, James Joyce, ao Príncipe de Gales, Pollock, a Guerra de Biafra, a II Guerra Mundial, a Heminway, a Guerra Civil Española... e viaxando por Suiza, Uruguai, Nixeria, Islandia, Alemaña, Gran Bretaña, Francia.

A novela emocionoume por momentos. Resulta fácil sentirse identificado co protagonista, tan mísero e tan grande a un tempo. Confeso que axudou a que aceptase mellor a novela o feito de que o protagonista da novela nacese o mesmo día ca min e que o carácter de Logan Gonzago Monstuart se asemellase moito ao da persoa que me recomendou o libro e o tipo de literatura que defende. Fóra do frío da complexidade estilística, que moitas veces non é máis que un xeito baleiro de buscar a excelencia, transmite calor e a un verdadeiro ser humano. Na última páxina tes a sensación de perder a un ser querido e iso non me pasa a miudo cun personaxe de ficción.

Lección de xornalismo

Deus por diante que eu non son quen de darlle a alguén que diferencie arriba de abaixo e dereita a esquerda unha soa clase de xornalismo. Quen ma deu a min foi Daniel Utrilla, para min nestes momentos único candidato ao Pullitzer e seguro gañador do Príncipe de Asturias dos Deportes. Isto foi publicado no terceiro diario de España:

SUPUESTA MONTERÍA AMAÑADA EN RUSIA
'El Rey no sabía que el oso estaba borracho', asegura el guarda ruso que denunció la cacería

Polo de agora a historia xa ten algúns elementos de interés romántico: Rusia, a loita dunha figura en decadencia coma o rei contra a natureza, a maior decadencia dun animal noble coma o oso. Ponse interesante.

El funcionario regional ruso que la pasada semana denunció el montaje de una cacería en la que supuestamente se emborrachó a un oso manso para que el Rey lo cazara, declaró a EL MUNDO que el Monarca nunca estuvo al tanto de la farsa.

Un lid propio do ABC ou da Casa Real. Aínda que supoño que estes últimos negaríano todo. O conflito existe na procura da verdade a través dun misterioso funcionario ruso que defende a honra de El-Rey. Seguimos.

"El Rey de España no tuvo nada que ver con este escándalo. Él no sabía nada», subrayó Serguei Starostin, vicejefe del Departamento para la Protección y el Fomento de los Recursos Cinegéticos de la región de Vólogda, a 400 kilómetros al norte de Moscú.

En una carta abierta publicada la semana pasada por varios medios de comunicación rusos, Starostin denuncia que en agosto se realizó en Vólogda una cacería en la que Don Juan Carlos "mató de un solo disparo" a un oso amaestrado llamado Mitrofán que había sido previamente emborrachado con un cóctel de miel con vodka.

Claro que non, o Rey nunca permitiría que lle desen o vodka ao oso. Por outra parte o oso ruso xa ten nome, Mitrofán, e pouco a pouco gañará o noso cariño. Na seguinte parte insístese na idea romántica da honra. O ladillo ten moita forza.

"Yo no he escrito esa carta para acusar al Rey de España, sino a nuestros poderes que violan las leyes", declaró el funcionario por teléfono móvil desde los bosques de la región, donde se halla en viaje de servicio.

Palabra de honor

E vén o suspense.

Inmediatamente después de trascender la noticia, el gobernador de la región, Viacheslav Pozgalev, creó una comisión especial para investigar las circunstancias que rodearon los sucesos.

"Me han recomendado que no comente los hechos antes de que se conozca el veredicto, y he dado mi palabra de honor de que no lo haré", sentenció Starostin. Los resultados de la investigación podrían hacerse públicos esta misma semana, asegura el funcionario.

Ata o de agora a historia está centrada no gris funcionario ruso que defende a honra do monarca estranxeiro. Comeza o relato tráxico do noso amigo Mitrofán.

En su carta, Starostin afirma que el oso era un animal "bondadoso y alegre", y reconoció a EL MUNDO que la última vez que lo vio fue "hace un año". Según el funcionario, Mitrofán fue trasladado al lugar de la cacería metido en una jaula desde el centro turístico de la vecina aldea de Novlenskoye, donde el oso ejecutaba bailes y demás números circenses como atracción turística.

Mitrofán comeza a conquistar o noso corazón. O fragmento de agora lémbrame a A sangue frío e ao Estranxeiro de Camus pola súa crúeza.

La cacería tuvo lugar a finales de agosto en la llamada Casa del Urogallo, cerca del poblado Limonovo. Durante su visita a Rusia, el Rey visitó el Museo Kirolo-Velotseskoye y el monasterio ortodoxo Ferapontovo, informa el diario 'Izvestia'.

E o clímax da narración. Realmente Utrilla garda moi ben a compostura ata que, quizais coa mirada triste do bailarín Metrofián sobre o seu espírito, estoupa nunha descrición implacable:

La "aborrecible escenificación", como define el funcionario aquella cacería, fue sólo una más de una larga serie. En su carta, Starostin pide al gobernador que acabe con estas "payasadas sangrientas" y señala como principales responsables al vicegobernador de la región, Serguei Gromov, y al jefe del servicio local de agricultura, Andre Filatov. Según Starostin, a comienzos de este año, el redactor jefe de la revista moscovita Safari, Alexander Jojlov, participó en una cacería trucada donde se abatió un lobo.

E xa entramos nunha parte máis de típica polémica xornalística, que xa non mola tanto, e, aínda quedan sorpresas, na que queda ben parada ERC.

Un portavoz de la Casa Real calificó la semana pasada de "ridículas" las versiones que circulaban sobre la cacería del oso bebido. El Gobierno, por su parte, todavía tiene que responder a una serie de preguntas escritas que la semana pasada le planteó el portavoz de ERC en el Congreso, Joan Tardà.

Por outra o gobernador é familia de Putin.

Según 'Izvestia', Gromov negó los hechos en la radio local Premier de Vólogda. "Nadie vio a aquel oso ni aquella cacería", declaró. "¿Cómo se puede dar de beber aguardiente a un oso? Eso se puede hacer con liebres o conejos", sentenció el vicegobernador.

E a miña parte favorita, un gran final, onde se mesturan a tenrura que desperta ese oso propio de Tolstoi por nome Mitrofán...

Sin embargo, los habitantes del poblado hace tiempo que no saben de la suerte de Mitrofán. Las versiones de los responsables del centro turístico que recoge 'Izvestia' son contradictorias: uno dice que enfermó y murió, y otro que lo batió con su escopeta "porque era muy agresivo".

... co realismo máxico propio de Gogol.

En la época soviética, las cacerías amañadas para las personalidades ilustres fueron 'vox populi' entre los rusos. Una de las leyendas urbanas que circuló en los años de Leonidas Brezhnev situaba al líder cubano Fidel Castro cazando liebres en Rusia. Para facilitar la caza al invitado, se cuenta que los organizadores camuflaron a un gato bajo la piel de una liebre y el animal trepó hasta lo alto de un árbol ante la sorpresa del líder cubano.

En todo o caso, amigo Daniel Utrilla, non dubides que chegarás lonxe e acabarás por escribir artigos de portada sobre Trashorras. Se non o fas xa.

A escasos minutos da miña primeira clase de Alemán

Escribo dende o edificio onde debutei na area universitaria. Nin o seu propio arquitecto recoñecería o novo edificio de Mazarelos do que cambiou. En breve entrarei na miña primeira clase de alemán. Hai razóns familiares para facelo. A dificultade do idioma sempre me tirara para atrás e agora, dado o pequeno remanso de paz no que me atopo por momentos, apareceu unha oportunidade para comezar.

Mentres pasean diante de min as hipermaquilladas rapazas de filosofía acompañado dos seus desleixados compañeiros de clase veñen a min todos os tópicos xermanos: dende Hitler a Mathaus, pasando por Kant, Thomas Mann, Mann o de Camariñas, o meu cuñado, as salchichas, o Muro de Berlín... O alemán é un idioma de xente tranquila, o que quizais pegue comigo, e tamén de carácteres ordenados e ríxidos, o que de seguro non pode ser un mellor antónimo da miña personalidade.

Agora que estamos no tempo das chuvias, impresionáronme enormemente os ceos alemáns, ausentes do marco que nos proporcionan a nosa escarpada orografía, e como as tormentas descargaban cunha furia descoñecida por min. Que Enantena poña algo de Kraftwerk para darme a benvida ao mundo da xermanofilia e Zenón nos ilustre cunha historia etihílica dos seus tempos universitarios.

A chuvia en Compostela

Enantena ordéname que escriba un post sobre a chuvia en Compostela. Non serei galego e amosareime a favor. Olvidando razóns egoistas (non podemos saír a pasear nin a xogar co que nos trouxeron os reis), forasteiras ( as necesidades da nosa horta de regadío murciana e os seus campos de golf anexos) e de loxística (se saio á rúa móllome) que chova é cousa boa. A Galiza está verde, o aire está máis limpo, disfrutamos máis do noso acubillo cun libro ou unha película tapados por unha manta de Snoopy mentres fóra os ceos descargan a súa ira.

Por outra banda unha situación meteorolóxica tan desaquilibrado axuda á comunicación cos seres sosos e a perder tempo nos centros de traballo ou comidas familiares con conversas insulsas sobre os excesos pluviais. A xente fea ademais pode/podedes/podemos agochar as nosas desagradables caras e corpos baixo capas e capas de roupa. Moitas ratas deben de estar a afogar nos asulagados sumidoiros composteláns. E sempre é bo que non haxa demasiadas ratas nos sumidoiros ou nos pazos de goberno.

Sempre me sorprendeu o esaxerada que é a xente coa chuvia en Santiago. Vale, chove, pero vós sodes galegos e pode haber unha diferenza como moito de 20 días ao ano. Creo que xoga na súa contra que Santiago sexa unha cidade asequible e divertida onde a xente pasea e camiña e fai cousas. Seguro que en Zamora a xente non se molla case nunca.

A chuvia en Compostela é un tópico coma calquera outro. Custaría admitir outros coma os funcionarios que non rascan bóla, os profesores universitarios que non van a clase, os estudiantes de farmacia que tardan 14 anos en sacar a carreira pq van herdar o negocio familiar, os tunos (ou non, os tunos). O normal en Santiago é que faga un día nubrado sen frío nin calor ou que faga un día soleado e, por amolar, caian tres ou catro gotas.

Leva case 3 anos chovendo case nada desde aquel infernal ano 2001 de cinco meses de chuvia consecutiva. É posible que se estea a configurar outro diluvio anual compostelano. E eu digo "Hail, chuvia."

Nunca entrarei nun clube que me acepte coma socio (e moito menos nun no que non se me acepte)

O mundo é pequeno porque é tan xigantesco que as catro cousas que o compoñen teñen unha importancia vital.

Discriminar é unha das maneiras máis básicas de amosar aprezo por alguén. Cando es neno os equipos de furborr ou de brilé fanse así. Os bos aquí comigo e os demais para a súa casa. As cidades que non visitamos, os libros que non lemos, as pelis que non vimos poden ser marabillosas pero, en última instancia, non son parte de nós.

Fago memoria de a quen discrimino. Ao meu curmán esquizofrénico que me dá medo, a ese, que no fondo é bo chaval, pero se pon pesado, especialmente cando bebe, ou a ese outro ao que debería chamar pero, sabes, xa imos ser mogollón. Os graos márcaos a discriminación. Somentes os imprescindibles teñen o ceo gañado os demais que recen por unha oportunidade e traballen para conseguir que o seu nome non se olvide á hora de facer as chamadas.

Pode que a única razón pola que esteamos aquí sexa a de crear certo impacto no noso contorno. Non ser indiferentes nin ao mundo nin á vida. No fondo impórtanos unha merda que nos queiran ou nos deixen de querer, o que realmente move a nosa actividade cotiá é existir. Recordo con moita angustia conversas entre amigos nas que se poñen a falar de Nadador ("Nadador é deste xeito", "Nadador fixo tal") diante miña. Que che deixen de lado é unha maneira de morrer nos demais. Os grandes artistas e personaxes viven na memoria colectiva e a xente fala deles coma se estivesen en contacto íntimo. Ao enterro de Víctor Hugo asistiron dous millóns de persoas e os seus libros perviviron ata o de agora. Eu só aspiro a vivir na memoria dos que me quixeron.

Post realizado no ordenador de El Blondo de resaca do aniversario de La Mona (paseino xenial, es o meu hermafrodita favorito) e con banda sonora de Bloc Party, The Killers e System of a Down.

Prometo que non porei en todos os posts a data e lugar no que foron elaborados. Tamén prometo que nunca entrarei nun clube que me acepte coma socio e, moito menos, nun no que non se me acepte.

Non por moito mirar...

Os programas p2p son unha das aplicacións máis interesantes do mundo das novas tecnoloxías composto por Internet, ordenadores, lavadoras e demais. Un teórico brasas preocuparíase polo libre acceso á cultura ou polo dereito inalienable de Jamiroquai a ter 7 Ferraris grazas aos royalties. A min preocúpanme as enfermidades que programas como Azureus ou Emule traen consigo.

Quizais a máis grave é a que a min me afecta e me obriga a mirar constantemente o estado de descarga dos meus arquivos (dos que teño copia e comparto legalmente sempre) por ver se co meu ollar suplicante consigo uns kb máis de baixada.

A realidade é que non. Ir cada cinco minutos a mirar as túas descargas non axuda en nada a que o programa baixe. Confeso que ás veces paso horas preocupado coma un pai nun hospital observando as evolucións do seu fillo adolescente en coma.

Tédeo en conta.

Post realizado no ordenador de El Duende.

Escritoras

Trala lectura de Resurgir de Margaret Atwood gustaríame compartir con vós unha serie de experiencias con literatura escrita por mulleres.

A primeira é que os máis complexos retratos psicolóxicos, e moitos dos máis fascinantes, que lin na miña vida foron escritos por mulleres. A protagonista de Resurgir leva a cabo unha sorprendente evolución que a leva ata a tolemia de maneira gradual e implacable sen que nada resulte artifcial nin forzado. Tamén son especialmente agudas e sorprendentes as valoracións que fai dos seus compañeiros descubrindo os recunchos da mente humana a través de pequenos xestos, frases de uso cotiá ou bromas sen importancia que agochan violencia, medo ou sentimentos agochados.

En certo modo recórdame moito a Patricia Highsmith onde as tribulacións de Ripley son moito máis importantes que a trama en si. Ámbalas dúas comparten unha crueza incrible. Aínda que se falamos de retratos psicolóxicos complexos debemos citar obligatoriamente a Virginia Woolf. O que lin destas tres escritoras ademais de entreterme ou emocionarme tamén me ensinou moito sobre as dinámicas sociais, a forxa de onde saen os sentimentos e os mecanismos da mente.

Doutro estilo é Dorothy Parker. Igual de cruel que Highsmith pero cun ambiente máis sórdido e bohemio é unha das mellores contistas que coñezo. Permitídeme que cite a unha compatriota que é unha das creadoras máis precisas e sensibles que coñezo Anxos Sumai.


Aínda que vexo coincidencias importantes nestas escritoras (a importancia do psicolóxico e a súa complexidade, a ambigüidade moral, a indefinición do destino, o gusto polo detalle) non sei se inflúe o feito de que son mulleres ou de que, sinxelamente, son grandes artistas. O mellor para vós será que as leades.

O.C.

Teño uns cantos amigos, eu en parte tamén confeso ser seguidor, que seguen as aventuras de Ryan e Zed con asiduidade e alternan coa lectura de comics gafapastas ou películas de Kaurismaki. E non só estou a falar de ti, falo de máis xente.

Non teño outra explicación a este fenómeno salvo que as referencias indies e popies dan un toque de glamour a estes , certo é, superpijos de Californias suficiente para chegar a un público máis amplo do normal. Pode que explique a razón de por que un dos poucos produtos televisivos que non son capaz de aturar son os culebróns sudamericanos. Porque... ¿É O.C. algo máis ca iso?

As tramas están condimentadas co mesmo: relacións amorosas imposibles, loitas de poder, infidelidades, venganzas, fillos segredos, xiros inesperados e inexplicables, cambios de parella inverosímiles, chantaxes, xente en coma (non recordo agora mesmo a ningún pero acabarao habendo) e demais artificios habituais. Pode que o único que diferencie a estas series do Norte e do Sur sexa o luxo da produción e, por outra, a periodicidade. Seguro que Shakespeare e Cervantes terían problemas para facer unha serie diaria.

Xa que falamos de leit motivs o meu favorito de O.C. son as pelexas en reunións públicas provocando o conseguinte escándalo. Hai unha practicamente en cada capítulo e case todas teñen ao carapau de Ryan coma protagonista. Coma capullo chistoso obviamente sinto empatía cara Zed. O seu romance con Summer tamén axuda. Marisa é tan sosa coma o seu compañeiro e a súa roupa tena que elaborar un xaponés experto en miniaturización.

Os estudiosos da comunicación estudan a Dreyer, a Lars Von Trier e incluso a xente máis aburrida e impopular, pode que haxa unha identificación igual que me pasa a min con Coen, e esquécense das series de adolescentes e de trintañeiros que realmente son significativas da mentalidade da xuventude da nosa nación, de calquera delas. Pensade nos 90 en Sensación de Vivir, Melrose Place e agora en O.C.

Volvo a falar de min. Hai uns anos fun a un curso dun mes para ser guionista de teleseries. Ademais dun argumento para un novo produto audiovisual protagonizado por un obeso mórbido, fan acérrimo de Alonso que repartía pan polas aldeas de Bergantiños leveime a desagradable lección de que todas as teleseries (TODAS) se basean nun esquema ríxido narrativo. Aplicar esta terrible ensinanza a Seinfeld e Médico de Familia pode levar á tráxica conclusión de que non deixan de ser o mesmo. Aínda que Cicely se vista de seda, Cicely queda.

E unha última pregunta sen resposta definitiva?

A personalidade defínese cos erros? É dicir, tropezamos na mesma pedra unha e outra vez e ese tropezar no mesmo obstáculo é o que nos define coma nós mesmos? A madurez é aceptar o que un non pode ser? A saber.

Prometo que o próximo post será menos metafísico e máis fatafísico (influencia mixta de Arrabal e Andrés Montes).

Preguntas sen posible resposta

Vendo que non vos gusta Coetzee, ou non o líchedes formulo unha serie de preguntas posiblemente irresolubles para o voso esparexemento:

-¿Por que alguén aínda que a todas luces pareza ser unha persoa excelente, cunha atitude moi positiva cara ti e aos demais, que non fai nada malo a ninguén e se comporta con corrección aínda así caeche mal e desconfías dela?

-¿Cantas veces hai que votar algo, por exemplo a lei de patentes de software, ata que se dean conta de que non é boa para ninguén salvo para algúns poucos? (Supoño que unha resposta posible é cando eses poucos vexan cumpridos o seu desexo).

-Se Alonso xa rajaba dos seus compañeiros e xefes ¿Que dirá cando perda o campionato? (Esta si ten resposta, virá co tempo, mais apetecíame poñela aquí)

-¿É ser político unha profesión especialmente difícil ou e que os partidos non teñen xente válida porque os que valen están no privado gañando máis?

Aí vos quedan.

Coetzee si, Coetzee non

Dúas persoas que merecen o meu respecto no terreo da literatura expresaron as súas reticencias cara o premio Nobel de África do Sur J.W.Coetzee. Un por a súa prosa fría, ríxida, desapaixoada, matemática e implacable que non dá pé ao humor ou á alegría de vivir. Outro porque prefire a escritura virgueira, adxectivada, rica e colorida. Dúas críticas para un mesmo autor.

A miña experiencia cos seus libros (polo de agora Foé, Elizabeth Costello, Desgracia, Infancia e Juventud) non lle quita a razón aos meus amigos. Todo o que din é certo. Por outra banda é un escritor de exactitude innegable, un gran retratista do funcionamento da mente humana e das diversas correntes escuras e bravas polo que a existencia nos arrastra.

Se eu lle tivese que poñer un pero sería que un ten ás veces a sensación de que se está a ler a un Kafka ou a un Dostoievski revisitado. Nada malo pero tampouco nada orixinal. Certo é tamén, que quizais non sexa a mellor lectura para unha tarde soleada de verán. Escoito ao lonxe a Chimo Bayo: "Coetzee si, coetzee non".