Paraugas & excusa

Saio distraído da miña casa e rara vez miro pola ventá a ver que tal día vai. Por outra parte, tal como se informou aquí, teño tendencia a pensar que todo mal posible acabará por converterse en mal consumado. Consecuencia lóxica destes síntomas de manía-depresiva moitos días soleados vou pola rúa abaneando o meu paraugas. Non podo evitar cando isto acontece argallar unha serie de excusas e hipóteses para desculpar a miña pouca capacidade para predecir o tempo a pesar de ser neto de mariñeiros. "Se me pregunta alguén direi que llo vou devolver a un amigo". "Volvo para casa entón necesito levar o paraugas para alá". "Na tele afirmaron sen ánimo de dúbida que ía chover." "Vou estar moitas horas fóra e estamos en primavera así que..." Os únicos que me acompañan nesta paranoia meterolóxica son as vellas. Ata que non atopo a unha previsora de máis coma min non camiño tranquilo. Se teño éxito na miña identificación un cosquilleo de satisfacción percorre o meu corpo, ergo a cabeza e ando decidido. Son unha alma envellecida polo amor.

Bouzas-Esputos-Codax

Hai enclaves que parecen compostos polo collage dun artista demente. En Bouzas hai un pequeno lugar no que en moi poucos metros cadrados coinciden unha igrexa de aldea, un centro de investigacións mariñas, a Zona Franca de Vigo, unha praia, unha ponte desanxelada, casas de pedra e torres de formigon, ademais dun cheire a peixe e a executivo co estadio do Rápido de Bouzas (o equipo de fútbol modesto máis coñecido de Galicia) de fondo.
No paseo marítimo, non pode faltar, había un señor que se asomaba á baranda e miraba ó mar. Ou iso pensaba eu ata que vin que da súa boca saía unha curva branca que desafiaba as leis naturais suspendéndose durante segundos. Recordan a esas palliñas que podemos mercar en calquera tenda de chucherías e que dinamitan o noso nivel de colesterol. A pericia salival do noso heroe non pasará a historia por non ter mellor cronista. Eu observei os seus esgarros longos coma criollos co mar de Vigo ó fondo, Martín Codax nunca veu tal cousas.
Mundo: non deixes de amosarme as túas marabillas.

Un vello amigo

O outro día recordamos a un vello amigo meu. Un paraugas que me axudou a superar o diluvioso curso de 2001-2002. Despois de varios fracasos, pérdidas e roturas á primeira a miña nai enfadouse ante as miñas demandas dun paraugas grande e forte trouxo unha obscenidad parachoivas no que cabían tres persoas e cun mástil groso coma un carballo centenario.
Os meus problemas de molladuras laterais remataron. Tampouco é que vise moito de fronte nin ós lados pero evitei unhas cantas molladuras. Recordaredes que foron 5 meses sen parar de chover tódolos días. Tronzou varias veces pero tiña a sorte de que o señor que rexentaba a miña pensión tiña como hobby (aparte da súa horta na terraza) amañar paraugas. Arreglouno polo menos unhas catro veces. Unha vez camiño da facultade saltaron case todalas baleas deixeino detrás dun contenedor e cando remataron as clases volvín por el. Leveino a casa e sobreviviu. Ata que un día quedou feito un ángulo de 90º.
Dise que un amigo e un paraugas se deixan en calquera parte. Poucas obxectos foron de máis difícil renuncia que aquel. As veces as excusas ocórrensenos antes que os problemas.

In the top

Envieille a unha persoa unha lista dalgúns dos meus libros favoritos. Tal como lle expliquei é algo que non me gusta facer entre outras cousas porque ás veces isto parece o fútbol ou a guerra cando un defende máis a un escritor determinado e outro contéstalle que fulano é mellor. Desgraciadamente entre escritores é algo moito máis acuciante.
No fondo os tops e as listas non son máis ca outra de maneira de meternos o capitalismo e a competitividade na cabeza en vez de disfrutar simplente das obras. Como ela afirmou que non coñecía moitas das obras e as ía ler supoño que teñen unha vertente positiva que é a de descubrirnos cousas interesantes. Aí vai unha lista, moi parcial e incuestionable por esa mesma razón, dalgúns dos meus libros favoritos.

Vargas Llosa----La ciudad y los perros
Torrente-------La Saga fuga de J/B
Martin Amis----Dinero
Julian Barnes---El Loro de Flaubert
Bieito Iglesias---Bajo las más bellas estrellas
Kurt Vonnegut---Matadero número 5
Orwell--1984
Kafka---El Castillo
Jack London....Contos
Milan Kundera----La insoportable levedad del ser

Quen se queira unir que se una.

As ensinanzas da literatura

Unha profesora acercouse a un amigo meu, tamén profesor de instituto, e díxolle "Xa teño o último de Caride Ogando e teno todo: ecoloxismo, pacifismo, tolerancia, amizade..." A profesora tiña tódolos libros deste novelista galego que sempre promoven valores sociais positivos e teñen un certo ton de fábula ou conto moral (falo de oídas, sintoo). É moi popular nos institutos e entre moitos profesores por esa mesma razón.
Fagamos un experimento. Extrapolemos a situación a outro escritor. Por exemplo un clásico da literatura francesa:Ola. Xa teño o último do Marqués de Sade e teno todo: sadismo, sodomía, corrupción moral e política, zoofilia, abuso de menores..." Para que non se me acuse de ventaxista probemos cun libro aprobado polos moralistas máis contumaces: "Ola. Xa teño a última revisión de San Marcos Evanxelista e teno todo: incesto, violacións, torturas, descuartizamentos, parricidios, sodomía, asesinatos en masa, execucións...".
A reflexión vai ó fío de dúas cuestións, unha máis superficial e outra máis subterránea e ámbalas dúas importantes. A ras de chan ós rapaces non lles atrae a literatura que propón utopías morais. Si lles interesan as utopías rebeldes ou negativas. Pódelles interesar Orwell, de ter a suficiente conciencia política, pero non unha mensaxe máis positiva coma a de Caride. Prefiren que se lles revelen os defectos do mundo dos adultos porque iso fainos sentir máis partícipes que, e no fondo consiste niso, en que lles sigan dicindo o que teñen que facer. A min cando tiña 16-17 anos gustábame Buckowsky.
Por outra ¡¡¡¡¡ Deixémoslle de dar tanta importancia a literatura por favor!!! O conxunto das industrias culturais si poden ter unha importancia inigualable á hora de construir o pensamento dunha sociedade. Tamén podo admitir que a literatura anda por baixo da maioría desas industrias culturais mais, por favor, non sexamos misioneiros da cultura.

O conselleiro e o centolo

(Isto escribino hai un tempo pero algúns de vos non o líchedes. Os repetidores desculpade esta reiteración)

Toda civilización, incluso a máis ínfima e peideira coma a galega, posúe atributos que a fai admirable a ollos dun forasteiro. Así cando os británicos regaban con sangue as estensas terras da India facíano entre taza e taza de té do oriente abraiados pola espiritualidade e serenidade dos seus habitantes. “Só un pobo digno da máis grande das louvanzas pode recibir as balas con esa tranquilidade transcendental”, diría o sarxento Philips antes de ordear ó seu pelotón envíar a cincocentos parias con Visnu, Shiva, Ganesha e compaña. O mesmo podíase dicir do orgullo francés, a flema británica, a capacidade de traballo alemana, a locuacidade arxentina, o dinamismo estadounidense, a alegría de vivir dos brasileños…

Dos galegos adoitanse salientar tres características: a ambigüidade que
non é boa, dende logo, pero mala tampouco; a saudaderamonpiñeiriana (poño a palabra toda xunta para que pareza alemán, idioma máis propio de filósofos ca lingua de Rosalia) e a retranca, o humor, a sorna…

Siro ten a teoría de que o humor é unha defensa dos pobos máis febles para resistir o oprobio e a represión. Seguro que non é de Siro porque todo o que se inventa na península leva un pao polo medio (exemplos: o chupa-chups, a fregona, o futbolín…) pero é ilustrativa da concepción positiva que todo o mundo ten do humor. Eduard Punset, Manuel Fraga, Stalin, Miguel Ríos,Rodríguez Zapatero, Chaplin, David Pérez Iglesias ou Julio Iglesias estou seguro que afirmarían sen dubida ningunha que o humor é algo bo. Que hai que rirse un pouco, home. Para desgracias as da tele.

O outro día vin Fanni e Alexander, excelente film de Bergman que considero construido sen ningunha concesión á ironía ou ó sarcasmo. Vina desacougado, non conseguía identificarme emocionalmente coas personaxes salvo cando meten ós nenos naquel horrible pazo do bispo coas harpías da súa familia. Dinme conta de que tiña dificultades para implicarme con moitas cousas que lía ou vía, sobre todo nos medios do comunicación. Despois lembrei unha conversa que tiven cun amigo meu ós poucos días de coñecernos. El explicoume o seu concepto de Deus e do universo. Era moi culto e reflexionaba sobre o divino humano e as súas teorías non eran ningunha parvada e estaban ben defendidas. Mais eu empecei a escachar da risa. El comezou a preguntarme se pensaba que estaba dicindo parvadas e eu, case chorando da risa, respondíalle que non, que a súa concepción de Deus era perfectamente entendible e respectable. Non sei que pensaría el de min.

O humor constitúe en min alomenos, e creo que en moitos outros, unha barreira non de defensa senón de isolamento. Os chimpances rin por medo e os chistes máis graciosos son os máis terrbiles. Por algo será. Donald Rumsfeld antes da guerra do Irake defendeu un ataque a unha aldea chea de inocentes dentro da zona de exclusión do seguinte xeito: “Hai que ter en conta que estamos a loitar con xente sen escrúpulos que é capaz de poñer á súa propia xente como escudos humanos en cuarteis militares para indignar á opinión pública internacional. Por iso debemos actuar con máis firmeza se cabe e erradicar xa a ese dictador sanguento”. Fixeime no ollar de Rumsfeld e vin unha chispa de malicia, de sarcasmo, de humor en definitiva. Sentime
xunguido a el dunha maneira perversa e á vez sentinme complice da súa barbarie.

Visto a que chove… ¿É o humor a solución? ¿Non vence a mesa cunha pata tan frouxa? ¿ Sería mellor volvernos suecos todos…?

Unha última imaxe para a reflexión. No programa “Parlamento” de televisión española, coa participación de Antón Louro, Suárez Canal e Xaime Pita o último dos citados mostrou unha foto dun centolo recollido en Muxía aquela mesma mañá. O conselleiro de presidencia amosaba fachendoso a proba científicadefinitivaantisantotomasesescépticos (outra vez o alemán) e afirmaba: “Esta é a verdadeira realidade de Galicia”.

¿Paramos xa de rir ou deixámolo para outro día?

Dous viaxeiros cun mesmo destino

Poñamos por caso que estamos nun problema escolar e o viaxeiro A mailo B van a un lugar deternminado. Poñamos por caso O Milladoiro no concello de Teo.
O viaxeiro A ve edificios grises en ringleiras arrodeados de outeiros tamén dispostos en ringleiras. Unha ancha estrada ferve de coches e ruido. O ceo está gris e parece que aquela interminable rúa non rematará xamais. A sensación do viaxeiro A é similar á dun equilibrista que percorre o arame cun ollo no chan.
Non ve máis que comercios, talleres mecánicos e bares ademais de edificios de vivendas horrorosos construidos a principios dos 80. É como transplantar a avenida máis gris dunha cidade no medio dunha aldea.
O viaxeiro B está afeito á mediocridade. Remexe entre a borralla porque ás veces para ben e ás veces para mal o máis revelador non está na tona senón no pouso. Ve a familias de países lonxanos indo a traballar, cunha esperanza non de toda rota. Imaxinase a familias de chinos e colombianos preservando o seu espacio cultural entre a chuvia e o vento do nordés. Imaxínase os bares, desprovistos de glamour e compensados a baixa cunha certa familiaridade e cheos de clientes habituais, sabedores de que os problemas quedan onda a catedral. No Milladoiro non viven conselleiros, nin os que teñen os suficientes cartos para vivir nun chalet en Ames, nin os que teñen en propiedade un piso na zona vella (xa que non existen). Isto faille pensar ó viaxeiro B que quizais o Milladoiro non sexa o peor lugar para vivir.

Para Noia

O tema a tratar será certa enfermidade mental. Xa vos imaxinades cal. Para evitarvos facer un chiste fácil e tirar o pouco respecto que vos poda ter xa fixen eu o chascarrillo coa miña orixe familiar.
Moléstame sobremaneira o emprego incorrecto do termo paranoia. Afortunadamente xa non está tan estendido como noutrora ( acadou cotas de oitava praga) o cal non me compensa os sofrimentos padecidos. Cando alguén di algo incoherente é unha paranoia, cando alguén ten un lapsus linguae ten unha paranoia, cando alguén ten unha corazonada ten unha paranoia, á manía molesta dalguén chamámoslle paranoia e así para seguir e seguir.
A paranoia, segundo Freud, o vienés non o dos supermercados (como vedes vos evito moitos chistes malos), é "un trastorno mental en el que el síntoma primordial es la extrema desconfianza hacia los demás; la personalidad paranoide llega a creer que los que le rodean quieren asesinarle. En la forma más grave, la psicosis conocida como esquizofrenia paranoide, el paciente puede tener alucinaciones en las que personajes históricos, mitológicos o religiosos se le aparecen y le transmiten mensajes, alucinaciones obviamente conectadas con los delirios de grandeza del paciente." (é certo non me apetecía traducir) Os síntomas principais da paranoia son
"patrón de suspicacia y desconfianza general hacia los otros, de forma que las intenciones de estos son interpretadas como maliciosas. La persona paranoica presenta delirios de grandeza y persecución, por lo que suelen ser autosuficientes y poseen una gran necesidad de controlar a los que les rodean."
Como paranoico alporízame a simplicidade verbal dos nosos concidadáns á hora de saírnos do cotián. Durante toda a miña adolescencia a xente que se ría detrás miña ríase de min, cando alguén miraba para min só era para indagar faltas en min que levasen á burla odiosa, o pasado verán cheguei ó estremo de case durmido escoitar unha voz (non me levedes a Conxo) cando descubrín que certos amigos meus falaban mal de min. Non me identifico con esa necesidade de control nin co autosificiencia pero si cun estremo sentido da lealtade, que, ás veces, redunda no beneficio dos demais. Son demasiado alto para ter delirios de grandeza.
A pena de non sufrir unha paranoia máis aguda é que non se me aparecen personaxes históricos. Deixademe uns días máis de Semana Santa e con algún me toparei.
O máis triste de todo, e supoño que é a razón deste post, é que non sexamos capaces de usar máis dunha palabra para definir os nosos impulsos e manías características e sen embargo teñamos un campo semántico estremadamente amplo en marcas comerciais, grupos musicais, actores e actrices, escritores, electrodomésticos, software e hardware... Como se non importasen.
Se usásemos unha enfermidade mental distinta para cada concepto determinado aínda tería un certo sentido. Por exemplo:
-Lapsus linguae (ou como raio se escriba) sería un "comportamento compulsivo". Deste xeito a frase correcto sería: "Non me fagas caso teño un comportamento compulsivo e ás veces confundo a Harrison Ford con Robert Redford."
-Unha manía molesta e sen explicación sería un proceso maníaco depresivo. "Sempre rasco o sobaco co peine porque son un maníaco depresivo."
-Unha corazonada ou unha intuición sobre algo ou alguén sería un síndrome de Korsakov. "Esa non che é boa rapaza. Non teño probas pero é un síndrome que teño."

As cuestións delicadas

Os xornalistas arman as súas construccións de sentido da mesma maneira coa que o tempo rilla nos nosos ósos: de maneira contínua, aburrida e invisible. Así, na teoloxía da información cando se fala de dúas "cuestións delicadas" en abstracto só se pode falar de dúas cousas. A primeira é o aborto. Un tema moi difícil de defender desde calquera óptica. Teño unha opinión ó respecto que colisiona coa ortodoxia "progre-bloqueira-musica/indie" pero coincide coa de Passolini. Algún día abordarei o tema en serio. Prometido.
A outra cuestión delicada é a eutanasia. De moda por Million Dollar Baby (idea ver), Mar Adentro (sae a miña casa pero non a fun ver) e, máis recentemente, polo caso dem Terry Schiavo. Para min a eutanasia sempre se enfoca dun xeito equivocado. O debate non está no dereito a morrer dun individuo senón no dereito a vivir e a decidir sobre esa vida. Certo é que o caso de Schiavo ten unhas certas reviravoltas ( a vida sempre as ten para cousas simples as telecomedias ou a receta do bocadillo de xamón serrano) pola non coincidencia dos intereses dos pais e o marido. O que é inaceptable é que o estado teña dereito a decidir cando debe morrer alguén e non se preocupe en absoluto dos cidadáns cando están vivos.
Irán e Estados Unidos teñen moitas cousas en común. Unha coñecida internacionalmente industria cinematográfica, un alto grao de integrismo relixioso e a pena de morte, co agravante ademais, (ó mellor estoume a tirar da moto pero tranquilos que é unha vespa de vello) de que son dos poucos países que executan a deficientes mentais.
O pai de George Walker Bush cando era gobernador de Texas viviu unha situación difícil. Un preso no corredor da morte o día antes de que o executasen intentou o suicidio. Make yourself. Rapidamente a eficaz policía americana levouno a un hospital. Recupérarono e executárono ó día seguinte.
A indignidade dun comentario levoume a escribir este post. Desgraciadamente non o atopo pero saía da boca dun Senador Republicano que dicía que o que o marido de Terry pretendía non se lle facía nin a un can. En Estados Unidos a maioría da poboación non ten ningunha cobertura médica. É máis, moitas veces as aseguradoras néganse a tratar enfermidades moi caras a pesar de estar dentro do contrato. Enzárzanse en mil xuizos ata que acaban gañando por KO (nunca mellor dito) do oponente. Preocupádevos dos vivos. Dos mortos xa se ocupo San Andrés de Teixido que os leva de excursión e deixa divisas no noso curruncho atlántico favorito.

¿Para que facemos a cama?

É a pregunta fundamental que calquera se acaba por formular nunha encrucillada interior. Dúas toneladas de manuais de psicoloxía (pre/post)adolescente afirman con certeza que no paso de neno a adulto o individuos se fai tres preguntas "¿Que sentido ten a vida?", "¿A onde vamos?" e "¿Quen veño sendo?". Dado que os últimos estudos revelan que a adolescencia se prolonga indefinidamente, os psicólogos negan a relación entre este feito e o grande número de parados da súa especialidade, é prioritorio dar unha resposta satisfactoria a estas tres preguntas. Empecemos, do mesmo xeitoque lemos os galegos os periódicos, polo final:

¿Quen veño sendo? Iso sábeno as señoras da túa aldea moito mellor ca ti. Eu, por exemplo, son de Carreira e un pouco Tareixo. Fácil.
¿A onde vamos? A resposta adepende. Nalgúns casos a resposta é fácil: "A Chantada", "a casa de Aalberto", "por aí", "a onde teña que ir...". Noutras é máis difícil porque o/s individuo/s non están en movemento. Polo tanto a pregunta é unha parvada. Se non te moves non vas a ningures.
¿Ten sentido a vida? Se lichedes o post fundacional saberedes que a miña resposta de primeiras é non. Coma calquera mentira merece ser matizada.
¿Para que facemos a cama? é a nosa maneira de preguntarnos ¿Que sentido ten a vida?. Banalizamos o importante coa facilidade coa que Cuiña incompatibilizaba cargos. ¿Medo, alienación, comida refugallo, desesperanza, apatía, ironía como autodefensa...? Que sei eu a razón desta actitude autodestructiva.
Todos nalgún momento da nosa vida nos preguntamos a razón de facer a cama porque esa mesma noite a volveríamos desfacer. Sísifo non tiña tempo de autointerrogarse sobre esta cuestión porque a rocha pesaba moito. Creación e disgregración son constantes polas que se move o universo. A cama ó abandoala está quente, enrugada coa roupa dispersa, albacea dos soños e sonos esmorecentes . Facela é un acto de aceptar a uniformidade dos días e unha ilusión de inmortalidade. O acto de facer e desfacer a cama fainos crer nun día eterno que se repitirá sempre (coma o día da Marmota de Bill Murray)e no que atoparemos acubillo no noso leito.
Cada vez que procuro facer algo e me vexo incapaz pola miña propia apatía, batendo unha e outra vez na mesma pedra, pregúntome se merece a pena facer a cama ou deixarse ir e non facela nunca máis. Son dúas actitudes ante a vida, as única posibles para min: ir por ela a tope ou deixarse ir.
Para os curiosos informareilles de que tódalas mañas sen excepcións fago a miña cama. De maneira trapalleira e coas sabas gastadas de máis. Aínda que, a pesar de todo, feita.

De dous a dous

A escritura é un espacio de retos. Nestes momentos loito por relacionar dous pensamentos separados no tempo e na lóxica violando de maneira flagrante as regras da nosa realidade.
Por unha parte un chiste publicado na Nosa Terra (refírome a humor gráfico non a ningunha proposta de Paco Rodríguez) amosaba unha lista con tres nomes "Pérez Varela", "Pita Varela" e "Rouco Varela". O nome do último aparecía tachado e un paisano- a figura do paisano que aparece por aí merecerá unha futura análise en profundidade- di "Un menos".
Os impulsivos reaccionarán pedindo unha lei pola que se obrigue ás mulleres Varela que renuncien a perpetuar o apelido familiar nos seus enxendros. A medida chocaría co dereito á inmortalidade a través da descendencia e suporía unha marxinación social. Outra medida adoptable é a esterilización, o mal que supón evitar a natural capacidade reproductiva feminina compénsase co mal maior que supón calquera deses individuos.
O meu preferido, supoño que o de todos vós tamén amiguiños, é Pita. Gústame a absoluta desvergoña de Pérez ( memorable cando lle dixo a Saramago que era o seu mestre, Groucho estaba a escoitar detrás da porta) pero a súa esencia porcina bótame para atrás. Rouco é sinistro simplemente e do mesmo pueblo que Don Manuel e o mellor capón de Galicia. El non está á altura. Quédanos Xaime e o seu centolo. Ademais o seu pai mantiña unha grande amizade con Cunqueiro e provén de Betanzos, quizais a vila máis fermosa de Galicia. (Non quero polémicas)

O outro asunto que me impide o sono é o que lle aconteceu á James Caviezel, protagonista entre outras da Paixión de Gibson/Cristo. O sangue coa peli farémola outro día ( Só un apunte: hai que ter unha dobre moral lacerante para poñer a Monica Bellucci nunha película casta e pura coma esta). Pois Jimmi resulta que aparte de actor é un integrista relixioso coma Bush, Condoleeza, Osama Bin Laden, Homeini, o inmolado líder dos Davidianos ou calquera outro individuo con complexo mesíanico e q se cre con dereito a decidir a moral dos demais. De feito non toca ás súas compañeiras de reparto a menos que a cámara esté rodando e elixe os seus papeis aconsellado polo seu mellor amigo: DEUS. A omnisapiencia do noso señoriño parece a máis idónea conselleira nestes tipos de asuntos. Aquí, no clube dos recalcitrantes, somos da opinión de que se Jimi Caviezel fixo películas bodrio con Jeniffer López e outros bodrios de segunda moi bo conselleiro non debe ser. E se temos en conta que mitos coma Jack Nicholson se deixaron influir máis polos octanos de certas bebidas, Yavé queda en mal lugar. Ya ves, YaVe. (pídovos perdón por adiantado polo chiste diglósico)
O caso, centrémonos, é que a Jim caeulle un raio enriba.
E hai pouco caeulle outro.
O seu representante afirmou que todo tiña unha expliación científico-relixiosa. As explicacións que máis nos gustan. "Se a alguén lle cae un raio por segunda vez logo ten máis posibilidades de sobrevivir. O raio é un sinal de Deus a Jim." Penso que é unha mensaxe electrizantemente ambigua.
O peor do caso é que parece ser verdade. Se un individuo sobrevive un raio non só se fai menos vulnerable ós seus efectos senón que ten moitas máis posibilidades ca o seu veciño de recibir outro. Jimi lévala clara.


Que relación ocultan estes dous feitos? Algunha ha de haber. A miña hipótese no próximo post.

O teu xemelgo malvado

A mala cultura, a que realmente nos alimenta, está cosida por tópicos, un cruce de lugares comúns apaixoante. O outro día vendo unha serie facían unha parodia do xemelgo malvado: a muller do protagonista apuntaba cunha pistola a dúas persoas idénticas que pedían que lle disparase ó outro. @ protagonista, claro está, sempre intúe quen é o clon malvado gracias ó amor, a amizade ou a previsibilidade do argumento.
Sería difícil rastrear que obra foi a primeira en incorporar un dilema clónico. O mito dos dobres é moi antigo e ten un forte raigame en mitoloxías como a eslava. De seguro que xa existía en lendas dalgunha aldea do leste de Europa e de vagar foi o mito viaxando co seu hatillo ata chegar a hollywood e facerse un lugar no imaxinario común. (A este respecto recomendo o libro La Semilla inmortal
Chamáranme moito a atención as regras do teatro clásico porque estimaba que con esa rixidez, esa reiteración de argumentos e todo ese tópico a través do que se artellaban acabaría por xerar aborrecemento e a previsibilidade tiraría para atrás ó público. Non podía estar máis equivocado: calquera serie española de televisión é unha repetición deformada dun capítulo de calquera telecomedia española dos anos 70. Como se Marcos Serrano fose John Ritter en apartamento para tres ou o porteiro de Aquí no hay quien viva un Steve Urkle andaluz.

Plaxios

Ó parecer este blog nace con mal pé. Coméntanme por aí que hai un blog, dos pioneiros ademais, que tamén trata sobre nada e é levado por alguén que non ten nada que dicir.
Só aclarar que non o sabía e que non creo que nos movan a mesma nihilidade. Eu creo que o sentido que un lle atopa as cousas é algo que só se cingue a un individuo e a sociedade sempre o sorprenderá xa que no comparte os seus criterios. Máis que de nada eu debía falar da totalidade da realidade que se nos fai inaccesible e por iso sempre resulta sorprendente, difícil e apaixoante. Espero que non haxa máis desgracias a partira dagora.
Por outra banda creo que é moi interesante o último premio nacional de ensaio. É un estudio sobre a importancia da imitación para o desenvolvemento da cultura e a civilización. Digoo por cubrirme as espaldas.

Nada que dicir

A carencia dalgunha sustancia química no cerebro que vós de seguro poseedes en abundancia faime darlle máis voltas das necesarias ás cousas.
Entendería a maioría da xente co título desta bitácora que non teño cousa de valor ou interés que comunicar. Sen desmentir esta suposición aclaro que non é o meu propósito. Máis ben trátase da difícil certeza de que cando falamos dalgo referímonos a nada que teña un valor eterno, a nada que non sexa obscenamente subxectivo e persoal e que a interpretación colectiva que facemos da realidade é moito máis absurda que a nosa delirante cotidaneidade. Conclúo que antes de perder o tempo a falar dalgo que non ten un valor de seu é mellor falar de nada. E a iso imos.
Pido desculpas por adiantado pola periodicidade, coñézome, polas persoas que se sintan maltratadas polas miñas palabras sen merecelo, polas contradiccións, as vaguedades, as faltas de ortografía e as contradiccións... Pero pensade que son tan reais coma vós.
Un saúdo e benvidos.