Pasado o cuarto de século

Onte ademais de dimitir Florentino Pérez, cumprín 26 anos e descubrín que nacín ás 10 e vinte da noite e a miña irmá ás 10 e 22. Por tanto alá vai un cuarto de século. Como non son Rimbaud aínda non tiven tempo de finalizar a miña carreira artística ou a traficar con escravos. Polo menos rematei a carreira cousa que Einstein non puido facer.

Os vintecinco foron unha boa etapa e dáme un pouco de lástima que marchen. Sen embargo a terra xira e xira e o mundo non deixa de cambiar. Sen embargo este final de cuarto de século semellou unha pousada onde coñecer moita xente, pensar e reflexionar.

Saímos celebralo un grupo demasiado reducido de xente por caprichos do calendario. Santiago nunca foi unha cidade que amase. Compostela era un deserto hoxe á espera de que volvades e me rescatedes deste tedio.

Unha promesa nada máis para os 26: non escribir un post coma este ata os 27.

A peor banda do mundo

Non amigos. Non se trata de Los Piratas. Ese experimento realizado por unha mente malvada para intentar que a min me deixase de gustar a música pop-rock e a vida en xeral.

Aquí explícano mellor. É unha serie de comics que os frikis habituais deste mundillo (El Duende, Elric, Ocioso, Zenone...) xa coñecían de sobra e eu puiden descubrir recentemente.

Podería aplicar unha ampla gama de adxectivos para enmarcárvolo como virtuoso, sintético, transgresor, misántropo, único, insignificante, desacougante, irónico que se resumen nun que rara vez emprego: xenial.

Non podo resistirme a, sen o apoio da imaxe, trancribirvos unha das pequenas e baleiras historias desta saga. Se vos gusta póñovos a segunda parte desta minihistoria que é incluso mellor:



UNHA OSCURA REVELACIÓN

A maioría da xente que pasa ante o número 58 da rúa Goritz non sospeita o que pasa detrás dos cristais pulidos da tenda.

Cornelius Gauss: Aaaaah, moi ben. A súa muller da limpeza díxolle que o xarrón de porcelana tirouno o gato. Foi ela quen o fixo caer. Expresamente...

O seu marido matnén desde fai varios anos un lío cunha expatinadora romanesa, moito máis nova á que el chama Didí.
Señora Krell: ¿Didí?
C.G: Se quere a miña opinión, tamén a min me parece un nome ridículo.

A súa sobriña non se matriculou en ningún curso de decoración de interiores: é bailarina nun show erótico no clube da rúa Karamazov.

¿Atópase ben señora Krell?

Non sempre as revelacións son de todo claras.

C.G: O seu callista planea asasinala.
Muller: ¿Que? ¿Como? ¿Cando?
C.G: É todo o que lle podo dicir.

Outras son irrelevantes.

C.G:O presentador das noticias do tempo é un gran bailarín de rumba.

Outras só parecen ser irrelevantes...

C.G: O ximnasio calisténico Aurora. É só unha tapadeira para un negocio de prostitución de damas da alta sociedade.
Sr. Mengel: Mmmm, dígame, Sr. Mengel. ¿Nunca se estrañou de que a súa muller dedicara tanto tempo ás reunións para a defensa da moral e os bos costumes?

A pesar das súas boas dotes extrasensoriais, Cornelius Gauss nunca consegue adeviñar o que a súa muller lle preparará para comer.

C.G: ¿Escalopes de terneira?¿Guiso de cordeiro?¿Souflé de ovo?

Consecuencias do Barça-Chelsea

Hoxe temos unha guest star neste blog. Un amigo meu decidiu enviarme a min e ao amigo Moissss unha detallada contracrónica do Barça-Chelsea. Xúrovos que só engadín puntos e aparte ao chou e que o autor non acosa sexualmente a Lionel Messi. Que a desfrutedes.

Chelsea-Barça con amor

CONTRACRÓNICA DEL BARÇA CHELSEA AL ESTILO SEGUROLA


El Chelsea es un gran equipo. Físicamente es el mejor del mundo. Ningún otro combina la fuerza con jugadores que sepan a lo que juegan, son atletas que saben jugar al fútbol, con dos, además, que son extraordinarios, Lampard, que no sería titular en el Barça, y Robben, que es la pieza que necesitaría este Barça, un extremo izquierdo de verdad, con velocidad, técnica y regate, pero con todo el Chelsea es inferior al Barça.

No muy inferior, de hecho, sólo el Chelsea con diez jugadores puede adelantarse a un Barça enrabietado y con muchas ganas de ganar, y después resistir de un modo bastante decoroso al mejor equipo del mundo.

Y jugó, muy merecidamente, con diez jugadores más de media parte del partido No se nos olvide que el Chelsea estuvo en inferioridad numérica más de media parte del partido, aunque el Barça once contra once ya había demostrado su superioridad en un de Oleguer rematado por Ronaldinho que Cech, el mejor portero del mundo, junto a Casillas, ahora que Buffon tras tres meses de lesión está algo olvidado, supo despegar.

Y es que el Chelsea es un gran equipo, pero ni en Europa, ni por supuesto en la Premier, se enfrenta al Barça. El Barça es un equipo diferente a todos, ha logrado juntar a futbolistas excepcionales en el mejor momento de su carrera.

Sólo por poner un ejemplo, aludamos a tres que personifican mejor que ninguno este hecho, Puyol, Márquez y Deco. A partir de ahí cualquiera que se añada a la lista, salvo quizás Valdés, son portentosos para jugar en su puesto.

Y eso que, personalmente, creo que a este Barça le sobra Eto'o, con Ronaldinho y Messi el Barcelona tiene velocidad suficiente y con un delantero centro de los que ya no quedan, que resuelva y brillante con el balón en los pies como Romario sería inmejorable, me atrevería a decir que un equipo histórico, como el Milán de Sacchi.

No obstante, reconozco que Eto'o es un gran futbolista y que, además de sus cualidades, presiona como nadie, pero qué sería este Barça con Romario, con el gran Romario recogiendo los balones servidos por Messi, Deco, Ronaldinho o Xavi, ese genial jugador del que no quiero olvidarme; el mediapunta que España jamás sabrá aprovechar, un talento desbordante, un futbolista reconvertido a mediocentro que es el mejor en un puesto que ni siquiera es el suyo.

Algo parecido le sucede a Ronaldinho, juega por la izquierda para adecuarse al esquema y es tan extraordinario queen esa posición que no es la suya se ha convertido en el mejor jugador del mundo sin discusión.

Ayer no hizo un gran partido, pero ningún defensa del Chelsea fue capaz de arrebatarle el balón cada vez que lo controlaba. Lo escondía, lo pisaba y se iba. Además intimida, tener al Gaúcho, aunque no haga nada, distrae a todos los rivales y genera tensión en las defensas para que sus compañeros aprovechen la atención que atrae hacia él. Es el mejor porque es el más completo: tiene talento, regate, visión de juego, pase, tiro y unas condciones atléticas envidiables.

Para el Barça es una suerte tener a alguien como él, y para él es una suerte estar en el Barça, porque con Brasil no juega como con el Barça, aporta destellos, pero no completa partidos redondos. Hoy por hoy tenemos claro que el Barça sin Ronaldinho no le ganaría a Brasil, pero Brasil, el que se supone mejor equipo del planeta, sin Ronaldinho tampoco sería capaz de doblegar al mejor equipo del mundo.

Este Barça es mucho Barça, y todavía no hemos hablado de ese chico con cara de tonto, no muy atractivo, pero con el que yo me iría a la cama, Messi. Hablando de Messi, ya en el mes de diciembre pasé una de mis mejore noches de los últimos años, quizá mi amiga Alba no piense lo mismo, pero aquel día ya defendía que este niño, si no se lesiona, será si no lo es ya, el futbolista más decisivo del momento.

Messi no es y no será el mejor por ahora, porque le faltan muchas de las cualidades que le atribuía a Ronaldinho. No tiene su visión de juego, no tiene su pase (todavía no hemos visto a Messi lanzar un balón al pie de un compañero a cincuenta metros), no ha marcado goles de falta por la escuadra, ni puede ocupar varios puestos dentro de un equipo. Messi jamás podría hacer de delantero centro, pero es el más desequilibrante Ni siquiera le hemos visto hacer bicicletas, porque no lo necesita, el defensa puede saber que se va a ir por la izquierda, pero no puede pararle.

Es el futbolista más desequilibrante. Un marcador que le conceda medio centímetro está perdido porque es tan rápido que ya nadie es capaz de seguirle, y sobre todo es muy rápido aunque esté parado y sobre todo es muy rápido con el balón en los pies, es imposible sacárselo cuando lo lleva, la única forma quitárselo es haciéndole falta. Eso cuando no se decide a tocar atrás para hacer una pared y desmarcarse como hizo ayer con Deco en una de las primeras jugadas del partido.

Messi estaba ya en el área antes de que Deco tocara el balón. Además, es muy tranquilo, no es un argentino bronco, recibe la patada, se calla, se sube las botas y a pedir otro balón, porque lo pide, no es como Iniesta, uno de esos talentos indolente, como una chica guapa que necesita que se lo digan, y que no acaba de creérselo.

Messi no, Messi es muy bueno, y se lo cree, se sabe tan superior a sus oponentes con la pelota controlada que a veces ya desiste de retarlos y prefiere pasar el balón, pero podría intentar siempre un regate, porque siempre le saldría. No he visto nunca un entrenamiento del Barça, pero hasta Puyol debe echarse a temblar cuando ve que quien se acerca hacia él con el balón en los pies es Messi. En Stamford Bridge confirmó todo lo que le dije aquella noche a Alba, y hoy Segurola lo escribe en El Pais. Y si llega a marcar en ese tiro que lanzó a la escuadra... En el Bernabéu, quizá pocos se acuerden, hizo lo mismo, pero lo marcó, aunque la jugada ya estaba anulada antes por fuera de juego.

El cogió el balón al borde del área y colocó el balón en la escuadra de Casillas, pero por dentro. Yo me acuerdo, ese día comprendí que Messi tenía disparo y ahí fue cuando pensé que este niño (jode la mucho la verdad tener un ídolo más joven) sería el más decisivo. Por volver a Londres, la roja directa, que fuera por roja directa o por doble amarilla, después de que le hubiera clavado brutalmente los tacos pocos minutos antes a Del Horno fue casi una anécdota en el partido, a Messi ni con quince se le para. Este chico es una bendición para el Barça y para el fútbol, sin él este equipo sería muy bueno, pero no el mejor del mundo, quizá el Chelsea, quizá la Juve podrían hacerle sombra. Capello lo avisó en el Gamper, este niño es diferente al resto. Es el futbolista de la próxima década, pero lo peor es que ya está aquí y reclama un trono, veremos si Argentina no es campeona del mundo.

Desde hoy ya confieso que este mundial estaba sin equipo al no estar Eto’o con camerún, creía que me decantaría por Brasil por el Gaúcho, pero definitivamente voy a ir con Argentina y con Messi. Messi me hace feliz. No ganaremos esta Champions, el Chelsea ni siquiera esta eliminado, pero si lo eliminamos, que estamos en camino, seré un tipo feliz en esos momentos, y aunque no ganemos la champions esa noche para mí será como si la hubieramos ganado.

Ayer después del partido y durante el partido, con cuatro jack daniel’s solos que me tome para abrir boca, me pillé una borrachera descomunal, pero no todos los días se gana en Londres a un equipazo, porque no lo escondo, lo he dicho antes, el Chelsea es un gran equipo, pero el Barça actual, su once titular de gala en plena forma es insuperable. Puede perder, de hecho pierde y perderá, y en la liga tendrá que tener mucho cuidado con el Valencia, pero es justo reconocer que el Barça hoy por hoy es superior al resto de equipos.

Y con esto y un bizcocho os dejo amigos, esto es lo que escribo una tarde como la de hoy en la que no tengo trabajo. Ayer escribí un relato y hoy una pseudocrónica de mi día después de resaca y feliz, aunque dicho sea de paso, me quedé sin fulanilla... Son las cosas que tiene el alcohol y mi faceta de impresentable, cuando grito y se me escucha, ya sabéis cosas que me pasan por las noches.

Pensamentos soltos

Velaquí unha recopilación de pensamentos pouco pensados:

Agradáronme moito a calidade dos últimos posts do meu compañeiro Elric e as súas historia de Bohemios Urbanos así coma o blog A metro escaso del cinismo. Disgústame que habendo xente que conta cousas que me interesan e de xeito non menos interesantes só publiquen os que me aburren e xa cheiran en forma e fondo. Quizais entendo un pouco mellor ao meu amigo o Choqueiro.

Un amigo meu díxome que o convencera o outro día de que o máis importante na vida era ser feliz e disfrutar da existencia. Moi por riba doutras elevadas actividades como a literatura (¿?) e de torturarse en pos da mistificación artística. Axudar á xente dá sentido a miña vida e enche os ocos (non sexades malpensados) que atopo en min. Gustaríame desenvolver unha actividade que axudase á sociedade. Inda que fose un grupo pequeno. Váleme incluso un grupo dun só individuo.

Victorias como as de onte do Barcelona dan sentido a todas as horas que gasto en ler información deportiva e ver partidos de equipos de Joaquín Caparrós.

O outro día vinme retratado nun diálogo dunha serie de televisión. Supoño que é unha trampa posta polas industrias culturais pola que todos temos que pasar. Aínda que a serie era boa (A dous metros baixo terra) o comentario foi relevador e, no pasado, daniño para a autoestima. É a vantaxe de asumir o inasumible.

Cada vez leo menos. (Paréntese innecesaria: Recoméndovos Entrevistas con hombres repulsivos de David Foster Wallace). Adico as miñas noites a ver series de Televisión (incluso baixo capítulos de OC) e a durmir. Pregúntome se teño demasiado asumido o diálogo que vin en A dous metros ou é que teño demasiada pouca fe na cultura e, sobre todo, na vida cando esta, últimamente, non deixa de sorrirme. ¿Teño un futuro máis que desexable chiscándome o ollo e invintándome a bailar e eu, por pose ou por estupidez, desprezoo? ¿Canto tardará en ir bailar con outro que se afeite regularmente e leve a camisa por dentro? ¿En que momento caerei da burra?

Hai que incorporar as dúbidas e os medos ao noso propio ser e asumilos como imprescindibles e necesarios. As bolboretas máis fermosas nacen das máis aberrantes orugas e tamén coñecedes o conto do parrulo feo. Desculpade, síntome ridículo metaforeando e, por se non fose suficiente, teño postos aos beastie boys.

Non creo que sexa o primeiro en afirmar que o camiño para acadar unha meta sexa un fin en si mesmo. Xa calo, bisca el barça.

Dia de Furia (II)

Unha das cousas que máis me amolou de ter feito de facer xornalismo é coñecer a moitas persoas que coa excusa dunha vocación desde pequenos aceptan condicións laborais infumables. O benquerido Duende fai referencia ao informe da sociedade xornalística española e extraense consecuencias curiosas.

O 63% dos xornalistas españois considera que a precariedade laboral é o principal problema da profesión actualmente e nunha porcentaxe similar (o 62,1%) recoñece que recibiu presións no exercicio da súa actividade.

Ademais destas dúas cuestións, os xornalistas tamén advirten da baixa remuneración que perciben por desenvolver a súa actividade e que consideran o terceiro gran problema desta profesión (33,2%); seguida do feito de que se utilice a bolseiros para a realización de labores que correspondería a profesionais e non a persoas que están en período de aprendizaxe (29,7%).

A falta de código ético no exercicio do xornalismo sitúase na última escala en canto a problemas ós que se enfronten os profesionais dos medios, xa que un 27,4% apunta este feito como unha das cuestións prioritarias para resolver. Nun 80% dos casos os licenciados encontran traballo no primeiro mes, aínda que só o 52,9% traballa como xornalista.

Sen embargo NINGÚN (si NINGÚN) dos enquisados afirmou estar disposto a cambiar de profesión. Aínda que case un 40% si estaba disposto a cambiar de medio.

Sempre afirmei ser unha persoa sen vocación. Sempre me gabei de poderme adicar ao xornalismo coma a outras profesións vencelladas ou non á comunicación que estou seguro pódenme facer igual de feliz. Arestora estou a gusto no mundo da comunicación pero non o estaría se cobrase e traballase o mesmo ca outros compañeiros de promoción. Pódese afirmar que por algo hai que empezar pero a crúa realidade das redaccións nos medios dinos que hai moi pouca xente que sobrepase os corenta e a estatística que máis da metade dos licenciados se adica a "Deus-sabe-que".

O labor dun xornalista está desprovista do romantismo das películas sobre intrépidos investigadores e reporteiros de guerra. É basicamente un traballo de recopilación de información en actos públicos e manipulación de textos. Saese tarde, trabállase de luns a domingo e festivos con días libres espallados por aí. É unha das profesións con máis alto índice de divorciados e alcólicos. (Son datos que nos deron nunha excursión a La Voz).

Como dí El Duende peor é a mina. Sen embargo o que non entendo é que ningún contestara que estaría disposto a cambiar de traballo. A min se me ofrecesen un mellor e que puidese desenvolver ben faríao agora mesmo.

Día de Furia (I): Nacionalismo madrileño

A pesar de non deixar de ser un asunto de mercaderes e unha situación derivada da privatización de sectores industrias cuxa privatización non trae máis que problemas á sociedade, puxéronme de moi mala hostia as reaccións á nova opa sobre Endesa.

Non estou seguro de se o que me pasa é que cada vez estou máis desencantado co nacionalismo. A política artéllase na maioría dos casos na procura do poder por parte dunhas elites localizadas xeograficamente. Así as rexións compiten nun réxime darwinista no que xa se esqueceron calquera idea de fraternidade, solidaridade, desenvolvemento común e entendemento. Non entendería que alguén que queira a independencia de Galicia, por poñer un caso, non desexara asimesmo a prosperidade das súas rexións veciñas (Castela, Asturias, Portugal...). Iso paréceme cainismo non nacionalismo.

O peor nacionalismo existente na península é o nacionalismo madrileño. E digo madrileño e non español porque é aquel que entende ao territorio español como unha única cultura, cun único idioma, unha única maneira de entender a historia e a vida. A este tipo de ideoloxía non lle preocupa que todos os habitantes de España se unan en torno a un proxecto de Estado común no que todos estean a gusto e se podan adicar a discutir asuntos máis importantes coma a precarización laboral, o desfase en I+D, a seca, a destrucción urbanística do litoral...

O gran problema do nacionalismo catalán é que os cataláns son españois. É dicir, os nacionalistas madrileños preferirían que os cataláns pertencesen realmente a outra nación para así poder invadilos e impoñer realmente a súa maneira de pensar. Seguramente de ser independientes vascos e cataláns admirarían a estas xentes máis traballadoras ca os do resto da península (e xa sei que non están exentos de defectos pero creo que en capacidade de organización e espírito emprendedor varrénnos a todos).

Ofendéronme especialmente os comentarios recollidos en La Coz de Galicia

No sigamos con las demagogias. La mayoría de los españoles ansiamos la unión de España. Ahora bien, quien de forma reiterada nos desprecia, nos OBLIGA a conocer su lengua y se manifiesta en las calles ensalzando la "voluntad catalana" de decidir su futuro (desde luego importandole muy poco la voluntad del resto de España), ¿Que espera que hagamos y digamos?. Carod, Maragall, Mas, etc, ¿sienten algo por los españoles que no sea odio ó desprecio?. Es más, ¿sienten algo por los propios catalanes. No. Solo buscan convertirse en los virreyes de una tierra, que fué, es y espero que seguirá siendo España.

Me parece mucho menos de fíar una empresa catalana que una alemana. Además la característica que define a los Catalanes y sus charnegos extremistas es el interés y de mi no se llevarán un duro.

Ya que la OPA de Gas Natural tiene como objeto la catalanización de Endesa, prefiero que triunfe la OPA de los alemanes. Que yo sepa, en Alemania no hay el odio hacia España que se respira en Cataluña. Las únicas conspiraciones que creo que existen son contra España por parte de los catalanes. Ahora les interesa declararse españoles para poder quedarse con Endesa. Cuanto cinismo.

Se estes nacionalistas madrileños (que non protestan polo exceso inversor e a débeda que Madrid mantén con todas as autonomías e especialmente coas máis pobres de España como a nosa) só consideran os cataláns españois para recabar impostos e para obrigalos a falar español por cojones non sería mellor que lles concedesen a indepencia? Se tanto os odian por que non os soltan.

Operación policial

Acaban de coller o segundo maior alixo de cocaína dos últimos 10 anos en Europa. O que se adica a facer estas clasificacións será un profesional de carreira adicado a facer clasificacións dos peores incendios, os accidentes máis graves, as maiores intoxicacións alimentarias ou as colisións múltiples máis lucutuosas?

O nome da intervención policial non ten desperdicio: Alma lusa. Para os que non o saiban o xefe da policía de Galicia (descoñezo se o segue a ser na actualidade) é un escritor con varias obras publicadas e o maior experto mundial no couto mixto e o comisario de Pontevedra ten un libro publicado. Sen embargo todo parece indicar que o bautismo da operación correo a cargo dos nosos veciños.

Imaxínome aos serios e recios mandos policíais despois de moitas semanas de planificación da operación barallando nomes evocadores e eufónicos. Poetas por accidente saben do impacto que terá no imaxinario a súa invención. Esta operación Alma Lusa quedará na mente do público como no seu tempo a Operación Nécora . Na sociedade do espectáculo só pode pervivir o que quede no imaxinario popular.

Por outra banda os narcos pasaban a droga camuflada en coliflores. En Colombia uns comerciantes destes productos vexetais ilegais construiron un submarino a 300 kilómetros do mar. Teñen usado para esconder a droga comida para cans, tractores,taboas de surf, discos compactos, cadeiras de rodas, cocos, cintas de vídeo, patíns, cadáveres... Un amigo meu díxome que non saen novelas como as do XIX porque antes os individuos máis valiosos de cada xeración adicaban os seus esforzos a iso e agora adícanse ou a curar o cancro ou a saír na televisión. En todo caso o talento está de lado de narcos e policías non dos artistas.

Rasputín

Onte lin un comic de Hellboy onde un dos protagonistas era Rasputín, o monxe da corte do Tsar. Agora mesmo, mentres redacto estas liñas estou a escoitar a xenial versión do mito desta personaxe realizada por Boby Farrell e o resto de Boney M. Tamén recordo que o personaxe sae en Corto Maltés e nun videoxogo chamado World Heroes.

As personaxes reais ás veces convértense en mitos e pasan a formar parte do imaxinario colectivo. Outros bos exemplos son Shakeaspeare e Chesterton en Sandman ou, de novo Boney M, Ma Baker e El Lute nos cantares de xesta do grupo que revolocionou a música tal como a entendemos agora.

Desgraciadamente non hai personaxes galegos que pasen á cultura popular mundial e se convirtan en iconos. Todos os candidatos teñen pegas: case ninguén fóra de Galicia leu a Rosalía ou Castelao, Beiras ou Fraga son arquetipos da súa ideoloxía política, o Paulino non resulta un serial killer serio, Fran tiña unha zurda comparable á de Maradona pero unha sosez superior á dunha pedra, Pucho Boedo é contemporáneo de Jim Morrison pero iso compartían e nada máis... O feito de que non nos atrevamos a mitificar aos nosos antergos reflicte un complexo de inferioridade ou un inusitado sentido común.

Exercicio para clase de inglés

O meu profesor de inglés, do que podedes obter referencias no blog do compañeiro Elric, pediume o outro día unha lista coas miñas cancións favoritas. Elric, dun xeito moi seguidista, decidiu tamén facer a súa.

As listas creo que teñen un valor enriquecedor que é acceder a cancións e grupos descoñecidos. E un destructivo que consiste en ser alimento para frikis que discuten sobre os seus grupos predilectos durante anos nun ritual semellante ao de comparar os xenitais.

Bueno aí vai a miña SEN NINGÚN ÁNIMO DE POLÉMICA, NIN DE QUE A VALOREDES, NIN VAI ORDEADA, NIN NADA POLO ESTILO:

Beck.-Devil´s Haircut
Sonic Youth.-Teenage Riot
Pixies.-Debaser
The Smiths.-Panic
Nirvana.-Just smell like teen spirit
Bowie.-Moonage daydream
Depeche Mode.-Personal Jesus
REM.-The one I love
U2.-Misterious Ways
The Clash-Rock the Cashbah

Fraxilidade

Sempre me fascinaron as persoas que son capaces de cortar pan sen facer migallas. Para min son unha especie de semideuses dotados dunha habilidade incrible. Son un misterio as habilidades e virtudes dos demais. ¿Como se debe sentir unha Miss á que todos miran con libidinosidade e todas con envexa? ¿Ou o plusmarquista de maratón? ¿Ou Mozart?

A min gustaríame ser máis botado para diante e despreocupado. Sempre admirei aos valentes porque teño un problema para controlar o medo. Son deses que afogan nun vaso de auga e o ven todo negro ante a máis mínima dificultade. Fago cousas das que me avergoño a miudo. Sen embargo non sempre esas cousas das que me avergoño son mostras de debilidade. Onte deume un ataque de medo ante unha situación nova e tiven que chamar a unha amiga (gracias amiga) porque necesitaba escoitar a voz dalguén. Cando me colleu o teléfono non sabía sequera que dicirlle nin por onde comezar. Creo que a asustei porque dicía máis incoherencias que de costume. Admito que despois de descargar sentinme moito mellor o resto da tarde e hoxe xa tomo as cousas con máis filosofía.

O medo só é útil cando o perigo é real e evita que caias na imprudencia. Sen embargo os que coma min se asustan á mínima viven angustiados e non disfrutan dos éxitos nin dos fracasos. As miñas técnicas para controlar o medo son darlle a paliza aos demais porque a base de escoitarte a ti mesmo en alto descobres o insignificante das túas preocupacións e intentar racionalizar, falar comigo mesmo e darme conta de que non é para tanto.

Afortunadamente cos anos fun gañando algo de valor. Non creo que no meu caso teña que ver cunha mala imaxe de min mesmo senón máis ben cunha desconfianza no futuro ás veces rallana na paranoia. Envexo aos que viven coa esperanza de que o día seguinte será mellor. Non debe haber mellor tesouro no mundo. Deixovos cunha canción de Nine Inch Nails (gaña escoitada) Fragile:

"The Fragile"

she shines
in a world full of ugliness
she matters when everything is meaningless

fragile
she doesn't see her beauty
she tries to get away
sometimes
it's just that nothing seems worth saving
I can't watch her slip away

I won't let you fall apart

she reads the minds of all the people as they pass her by
hoping someone can see
if I could fix myseld I'd - but it's too late for me

I wont let you fall apart

we'll find the perfect place to go where we can run and hide
I'll build a wall and we can keep them on the other side
...but they keep waiting
...and picking...

it's something I have to do
I was there, too
before everyhting else
I was like you

Heroes dun día

De mesmo xeito que todos disfrutamos da canción "Love is in the air" o 90% de nós seriamos incapaces, sen mirar en Internet, de determinar que o seu intérprete é John Paul Young. Fagamos, como tanto lle gusta facer aos nosos amigos da Rockdelux, unha pequena lista: Tasmin Archer, US3, Edwin Collins, Jann Hammer, Lipps Inc., Bow Wow Wow, Foreigner, Berlin, Boomtown Rats, The buggles,Right Said Fred, Fools Garden, Midi-Maxi-and-Efti e Soft Cell son artistas e grupos que compuxeron cancións celebradas por todos. Algunhas son hits coxunturais pero outras forman parte da memoria melómana e xeracional de individuos de todo o mundo. Sen embargo están destinadas a ser esa canción "que non sabemos de quen é pero que está moi ben".

Internet, panacea das preocupacións banais e as excentricidades, contén gran cantidade de páxinas adicadas ao tema. Esta por exemplo. Formaron parte da banda sonora dun verán ou dun inverno e das súas correspondentes noites de cañas, viaxes en autobús urbano, iniciacións sexuais e musicais, reportaxes de crónica social e anuncios do corte Inglés.

Onte pasou polas miñas mans un libro de Gadamer sobre Estética e chamáme a atención a intelixencia, rigor e preocupación coa que este home reflexionaba sobre a función da arte e o seu papel na vida dun ser humano. E sorprendeume porque agora ninguén se preocupa do papel da arte (ou das industrias culturais) na sociedade. Asúmese que están aí para que as consuma a xente que esté disposta a pagar e así entreter. Encher o baleiro do tempo.

Posiblemente só haxa dous tipos de artistas de música contemporánea. Aqueles que pasan a ser iconos e alimentan a fame de fieis dunha fe como no caso de Dylan, os Beatles, Elvis, The Clash, Led Zeppelin... e estes ídolos caducos de quita e pon que aplacan a permanente voracidade do público por fórmulas novas. Xente cos concertos e os discos contados.

Veume a cabeza o tema vendo a grande interese que o balonmano, un deporte ao fin e ao cabo minoritario, tivo esta fin de semana cando a selección de balonmano chegou ao final do europeo. O éxito leva a que actividades ou persoas en circunstancias normais (ou alguén se imaxina discutir durante a comida polas fichaxes do Portland San Antonio) nada interesantes pasen a ser o centro das discusións. Máis triste é incluso o papel dos atletas que entrenan de xeito solitario e con poucos medios co único obxectivo de ser durante un día, e nada máis ca un día, o protagonista absoluto da xornada. Productos de refugallo como a maior parte do que aspiramos a crear.

PD: Síntome especialmente orgulloso de elaborar este post sen empregar a manida frase de Andy Warhol dos 15 minutos. O fulano da foto é Gary Numan, un autor dun único hit recoñecible que me encanta: "Cars".

Misterios omelétticos

Di a opinión paisana de Zenone, un paisano do Ourense profundo, que se deberían deixar de facer tantas viaxes espaciais e investigar máis o cancro. Ao mellor ten razón. Seguramente tamén a teñen os científicos que consideran que as condicións de experimentación que se dan na NASA supuxeron un chimpo descomunal na investigación científica mundial, incluída a medicina, e a única aplicación válida das viaxes espaciais mención aparte das comunicacións vía satélite e a propaganda política.

Sen embargo a frase encerra unha verdade dentro de si. Investigamos os misterios máis desafiantes e lonxanos e convivimos con verdadeiras incógnitas na nosa vida diaria. Por exemplo, e sen querer imitar ao prescindible Luís Piedrahita, por que ninguén estudou os misterios da tortilla.

O máis evidente é o seguinte: ¿Por que dúas persoas non poden facer unha tortilla do mesmo xeito? Poden ter os mesmos ingredientes, a mesma receita, a mesma cociña, o mesmo mestre e ser xemelgos idénticos que xa sexa por gusto, aroma, forma ou proporción entre ovo e pataca nunca serán idénticas e marcarán a personalidade culinaria do seu perpetrador. A tortilla de cadaquén é tan identificativa de alguén coma o seu ADN. A policía podería identificar a un individuo poñéndoo na cociña e prescindindo das huellas dixitais.

Fálase moito do amor verdadeiro, a alma xemelga e a media laranxa... Sen embargo todo o mundo ten unha tortilla perfecta. Hai unha persoa no mundo que elabora unha tortilla tal como a ti te gusta e a ese outro ser humano úneche un lazo máis aló do metafísico. Existe unha comunión perfecta entre o sabor dese prato e a túa propia alma. Sendo isto unha verdade obvia non pode deixar de sorprenderme por que a humanidade se agrupa en bandos segundo opinen que un tipo baixou ou non dunha cruz hai 4.000 anos ou de se hai que darlle sanidade pública aos pobres ou non. De existiren grandes líderes tortilleiros o mundo volvería a unha sociedade tribal onde cada individuo do colectivo defendería a morte ó místico da omelette.

Por outra banda ¿cal é o límite da tortilla? Se un vai a un restaurante especializado neste prato poderá apreciar na carta que á tortilla non hai un ingrediente que se lle resista. Todo o que un ser humano se atreveu a comer foi incluído nunha tortilla. ¿Cando unha tortilla perde a súa identidade?

E por último, unha confesión persoal. Xa sabedes que o que máis abunda neste blog é a obscenidade polo tanto comunícovos que a pesar de que a tortilla é un prato que se serve quente, ou morno, debo dicir que a disfruto moito máis fría. Non sei se son un lobo solitario neste aspecto e debería irmo mirar. Sen embargo é así.