Xogos

Andan os que me coñecen dende hai pouco fascinados polo meu pouco amor ós xogos. A miña indiferencia abrangue os xogos de mesa (xadrez, damas, trivial, parchis...), naipes, videoxogos, deportes competitivos de equipo ou individuais (excluímos as carreiras contrareloxo en bicicleta estática) e ata se me descoido xogos de mans ou de amor.

A orixe deste desencontro pode vir da miña pouca paciencia. Nos xogos un sempre debe vivir á espera do obxectivo, a culminación sempre se dilata porque, de non ser así, perdería a súa diversión. Son de destinos fixos e de satisfaccións inmediatas.

Outro argumento en contra dos xogos é a necesidade de vencedores. No solitario, nos xogos olímpicos, videoxogos... Nunca me produciu ningunha satisfacción vencer. Moitas veces incluso me deu vergonza. E perder... depende. Pode fastidiar polo inxusto da derrota ou a inxustiza do gañador. Tamén pode dar pena malgastar o traballo na busca da gloria e o tempo é unha enerxía non renovable.

Por último os xogos son ante todo un pasatempo. A palabra xa é desagradable. Seguramente calquera actividade ten algo de pasatempo e algo de xogo pero a min gústame pensar que vivo para ser tempo e non pasalo por pasar. Sei do errado da afirmación e non por iso deixa de parecerme irresistible expresala.

Exército ao poder

Camiña de lado a lado sacudindo a cabeza e as mans coma un xeneral ruso agardando polo correo do Zar. Encorvado destaca máis a súa estrema delgadez e o folgado das súas roupas. Ás veces tropeza con alguén e non se inmuta mentres o camiñante anónimo o repudia coa ollada. E cada 5 minutos no paso de peóns entre a zona vella e a alameda de Santiago berra "Ejército al poder".

Deixa os pulmóns en cada berro. Retorce o puño e mira para o baleiro convencido do incendiario das súas palabras. Percorre o paso de peóns dun lado a outro con caótica marcialidade exercitando as cordas vocais ata que en Raxoi, Conxo, Velbís e a Rúa Nova (dabaixo) se enteran da dura verdade: "Ejército al poder."

Nenos e maiores, homes e mulleres, celtistas e deportivistas reaccionan de maneira sistemática. Sorpresa, mirada de incredulidade, unha pregunta (¿tolo ou borracho?) e, dependendo de factores ideolóxicos-culturais-relixiosos-biográficos, sorrín ou baixan o mirar. Todos se alonxan do seu patetismo.

Mentres nun estudio de radio en Madrid un anano diabólico asusta, ameaza, calumnia e minte dende a súa cadeira, convenientemente axeitada en altura e posición, á espera de que o seu diminuto xenio chegue á mesma conclusión ca un pobre desgraciado nun paso de peóns en Santiago: "Ejército al poder".

Raúl

Raúl caeme mal. É un tipo desagradable e un conveniencias. Non falou coa prensa ata que veu o seu posto perigar ante o empuxe dos verdadeiros cracks mundiais que chegaron ó Madrid nos últimos anos. Caciquea moito no equipo e na selección. Gustaríame saber por qué a prensa madrileña califica de superestrella a un tipo que leva catro anos vagando polos campos de fútbol. Gustaríame saber por que merece o balón de ouro un tío cunhas condicións técnicas e poder decisiorio ridículo comparado co de Ronaldiho ou Henry. Gustaríame tamén saber por qué hai que aceptar acríticamente que el é mellor xogador ca Casillas (e incluso na miña opinión outros técnicamente están por diante del). Aparte é o capitán dun equipo especialmente odioso para min e de política e de Florentino mellor non falamos...

Sen embargo creo que Raúl merece a miña sincera admiración. Non coñezo a ninguén tan mediocre no fútbol que metese tantos goles e gañase tantos títulos. Os seus logros non son froito da sorte senón dunhas cualidades da que eu carezo en gran medida: o tesón, a garra, a capacidade de loita polo que un quere ser na vida, o non rendirse xamais, o esforzo infinito... Por iso admiro e envexo a Raúl. Pero se me reencarnase en futbolista preferiría ser Ronaldinho... ou Giovanni Van Bronckhorst.

Os políticos

Só un árbitro de fútbol recibe máis críticas ó seu labor ca un político. Están permanentemente no ollo do furacán e a súa carreira política está sempre a punto de rachar por un comentario que un micrófono traxicamente aceso, unha arroutada do xefe do partido ou unha pequena corruptela. Haberá xente que os odiará fagan o que fagan pola súa orientación política. Outros sen embargo deixarán que realicen sobre eles unha chuvia dourada e celebrarán a súa sorte.

Algúns gostarían de facer moitas cousas útiles e a longo prazo pero a realidade presupostaria ou os votantes, que non ven que estes a facer nada, daríanlle as costas. Por iso é mellor a demagoxia, o populismo barato, os problemas cotiáns e sinxelos, a descalificación do rival. Son ambiciosos estes políticos e rara vez o agochan. Cainitas ó seu pesar e dados ó dramatismo a maior parte das veces.

Pero poñédevos no caso: ¿Faríadelo mellor vós? Poderíades superar a Tou, Quin, Vázquez, Zapatitos, Rajoy, Bugui e toda a caterva? Non me respondades que "seguro que mellor ca ese que está no outro lado do meu espectro ideolóxico" ¿Imaxinádesvos o difícil que debe ser xestionar unha cidade, unha comunidade, un país? ¿Que faríades vós se todo o mundo esperase que mentísedes, roubásedes, manipularas, puxérades a familiares en cargos públicos e, en definitiva, se todo o mundo esperase que fixeras o contrario de para o que te elixiron?

A teoría de Spinoza sobre a Política supoñía que o filósofo, ó que Platón poñía coma gobernante ideal por ser sabio, xusto e honrado, convertiríase no peor líder posible porque non era quen, dende a súa altura moral, de comprender as baixas paixóns humanas que, en último termo, guían o destino dun país. Os políticos, independentemente da súa propia personalidade, son espellos do peor das nosas sociedades. Se estes son clientelares, localistas, demagóxicos, de curtas miras, non saben falar inglés, nunca prenderon un ordenador, están obsesionados cos vascos e os cataláns serán porque non nos facemos merecedores de nada máis. E o peor é que ,posiblemente, non poderíamos facelo nós mellor. Eso si sería demagoxia.

É a miña primeira vez

¿Coñecedes a canción de Kaiser Chiefs "Everyday I love you less and less"? Admito que ó primeiro parecéronme un epígono de Franz Ferdinand ou dos 75 grupos que xurdiron ó ronsel do seu éxito. Na segunda ou terceira audición xa tarareaba a melodía. Agora escoitoa compulsivamente mentres escribo. Os descubrimentos vense empurrados pola enerxía imparable do entusiasmo. Non podes quitar a novidade da cabeza e ese novo curruncho do universo desprende unha luz cegadora.

Direino baixiño: Esta é unha época feliz por ser unha época de descubrimentos. De xente, de situacións na vida, de responsabilidades, de arte, de lugares, de actitudes, de bares, de miserias e demais. Pode que o feito de descubrilo todo á vez sexa coma un chute de adrenalina. Experimento unha gran euforia cando comezo a ter confianza cun amigo, ou leo a primeira novela dun autor que vai ser un dos meus favoritos, ou a primeira vez que vin "Mistic River" (que me neguei a ver por medo a que non me gustase tanto no segundo visionado). Que dicir das primeiras citas, do primeiro salario... a salvación non está na redención de nós mesmos senón na esperanza do cambio. Nos primeiros días da primavera, cando o sol aparece por un recanto entre as nubes, apreciámolo máis ca no verán cando afoga e aburre.

Estas descobertas ás veces son pouco recomendables. Hai dous anos pechábame na habitación a escuras e poñía unha e outra vez Stay de Suede. Masoquismo a ritmo de glam. Sen embargo non me negaredes que as primeiras veces todo se disfruta (ou quizais se lembre) cunha intensidade única. Despois, para algúns chega a decadencia, a rutina e a fin. Non ten por que ser así. Nunca me interesou este tipo de pensamento.

A última confesión por hoxe. Ás veces cando vou facer algún cambio na plantilla vexo un botón que pon "¿Desea suprimir este blog?". Creo que me estou expoñendo demasiado ás veces nesta web. Carcómeme a sensación, que comparto con outros ilustres autores, de estarme a repetir, aburrir, caer en vicios literarios... Estou convencido de que se trata do baixón despois da euforia das primeiras visitas, comentarios, enlaces noutras webs. Por iso vou continuar. Porque gústame crer que me esforzo polo que me importa. Aínda que non estou seguro de que é o verdadeiramente relevante para min se a escritura ou a nosa pequena comunidade. Por favor, excusade comentarios sobre este último parágrafo e que a vosa vida sexa plena en achádegos fascinantes.

Habitos que fan monxes

Manteño na actualidade algúns hábitos que fan a miña vida pracenteira por momentos: chatear con Aquí polas mañás, comer cos compañeiros nun restaurante familiar, saír de cando en cando a tomarme un licor café, ver como as garzas veñen e volven dende a terraza do Chispas acompañado polo choqueiro, poñerme as zapatillas ó chegar á casa, escribir estes posts ó rematar a xornada laboral, comer vieiras en noitevella e noiteboa...

O dito di: "O hábito non fai ao monxe". Sen embargo se un vai quitando hábitos cotiás á súa rutina (o traballo, os amigos habituais, a parella, as afeccións...) vai quedando un baleiro que sempre se acaba por encher con algo. Aínda que sexa con máis baleiro. (¿Viñeron daquí o pensamento de Sartre e Camus? ¿Non tiñan amigos nen afecccións tan excitantes como xogar á pocha ou facer step?).

No fondo sei que non chatear polas mañás, non saír os venres a tomar unhas copas, non ver máis películas de Tim Burton ou capítulos dos Simpsons non esgotaría a miña existencia pero si cambiaría. Porque esas pequenas rutinas non marcan a nosa identidade coma un cincel na pedra senón coma eses pequenos e grises funcionarios de Renfe que van dirixindo sotilmente, sen sentilos, a nosa viaxe dun lado a outro. Marcando a nosa identidade. A nosa etérea personalidade. Epíteto.

Aterrorízame pensar no día no que deixe de escribir estes posts por ter "cousas máis importantes que facer". Trátase sen dúbida o medo ó descoñecido. Sobre todo a ese estraño que comparte contigo tódolos días espello no baño e cepillo de dentes.

Pudor

Como bo alumno de Juan Hernández Les considero o pudor coma unha base espiritual. Un baluarte da civilización e da convivencia común.

Hai un video gravado no que aparezo eu de xeito moi impúdico. Este feito conleva uns pensamentos aledaños:

Pensamento aledaño 1:
O alcool é un gran escudo conta este sentimento de vergoña. Permite unha certa irresponsabilidade que sempre me deu medo nas drogas que alteran o comportamento. Non me gusta perder o control e lamentaría ser moi capullo cando bebo.

Pensamento aledaño 2:
A lembranza do acto en cuestión era un recordo moi positivo e tornouse en vergonzosa. Supoño que superado este impass, xa destruín o documento pero se sodes hábiles conseguiredes copias, volverá a ser un recordo positivo. O problema é que existise un rexistro gráfico do acontecido. Se non houbese rexistro gráfico non habería vergonza. É unha lección para aprender da historia.

Pensamento aledaño 3:
Tamén foi mala sorte de que nunha celebración onde todo o mundo fixo o parvo xusto neses 30 segundos saia eu coma o peor parado.

Creo que, por pudor, tamén destruirei este post en breve.

Paco de Lucía: Artista

Non son un gran afeccionado ó flamenco. De feito é coa salsa, cumbia e certos enxendros industriais (reggaeton e tal...) do pouco que non podo aturar. Sen embargo pode ser que en cada disciplina apareza de cando en vez un xenio que faga atractiva a súa disciplina ata para quen non a comprenda. Pasa con Mozart, pasa con Chaplin e creo que pasa con Paco de Lucía.

Máis atractiva ca súa música parécenme as súas entrevistas que procuro ler sempre con coidado e atención. Contou que unha vez cando gravaba con Camarón el quedaba en éxtase mirando como cantaba e que ás veces se olvidaba de que estaba aí para tocar a guitarra. Cando así o facía era o fenecido Camarón quen se quedaba omnubilado. Tratábase de dous verdadeiros amantes da beleza e da súa arte. A primeira condición dun artista.

O seu carácter explícao el moi ben nunha anécdota. De Lucía, estremadamente crítico co seu traballo, escoitou na radio unha fabulosa guitarra flamenca. En seguida ergueuse da súa silla e dixo "Este intérprete é un fenómeno, é o mellor que escoitei nunca". E dixéronlle: "Pero se es ti Pepe". Abochornado, sentou e comezou a sacar erros. ¿A quen que escriba, pinte ou toque música non lle aconteceu algo similar?

Vexo a este home un tanto amargado. Incapaz de asimilar o seu talento e sempre no camiño da perfección. En certo xeito sería indiferente para el ser o peor ou o mellor guitarrista flamenco da historia. Sentiría a mesma frustración de tódolos xeitos. Cando vai pescar cos seus amigos si vexo un sorriso de felicidade. Un pregúntase polos motivos polos que non deixa a guitarra.

Buñuel e música ambiental

Na miña última visita a Vigo, cidade industrial e nada devota do ocio, a música estaba por todas partes. Na estación de tren, no tren, na estación de autobuses, nos ascensores, en tódalas cafeterías hai radiofórmulas ou esas horribles deformacións instrumentais de temas clásicos de Mozart ou os Beatles. Por certo... ¿por que non poden poñer os temas orixinais?

A Buñuel horrorizáballe este mal hábito sobre todo nos bares. Estaba convencido de que impedían pensar e desenvolver a arte da conversa. Para a lembranza a gran escea de Trainspotting onde os dous protagonistas falan a berros na discoteca e o seu discurso aparece subtitulado.

A min preocúpame que neses pequenos intervalos cotiás agardando polo autobús ou na cola da charcutería non teñas un minuto para ti porque aí e na cama e no cuarto de baño (outras campás isolantes do bule bule da vida ordinaria) é onde un leva a cabo as reflexións que marcan o destino da súa vida. Ninguén lembra o que pensou o día da súa voda ou do enterro do seu avó pola sinxela razón de que non había silencio nin soidade para reflexionar.

Escoitese este post coa canción Enjoy the silence de Depeche Mode.

Poeta, noiés e sen embargo amigo

Martín Veiga, compatriota e poeta, vén de gañar o premio Esquío que, coma sabedes, é o máis prestixoso de Galicia e un dos máis dotados (10.000 euros).

Da súa obra non vou falar porque podedes opinar vós mesmos lendo aquí ou aquí e porque neste caso é o de menos. Coñecín moitos poetas na miña vida, sobre todo en bares, pero poucos gentleman británicos aínda que residan en Irlanda.

Martín é profesor na universidade de Cork (Irlanda) dende hai uns bos anos. Tivo máis sorte que a maioría dos licenciados en filoloxía galega e é merecidamente ben tratado nas terras que conquistamos a través do noso antergo Ith (que creo que era fillo de Breogán pero por non saber de Celtismo nin sequera sei cal é o lateral dereito suplente do equipo de Balaídos). Como vedes na foto é difícil ter máis aspecto de poeta, profesro universitario e cabaleiro sen caer na parodia. Pode ser a persoa con modais máis exquisitos, e totalmente desprovistos de frialdade ou maquinanción senón xurdidos dun profundo respecto polos demais e amabilidade, e elegante que coñezo. Aparte sabe como se serve ben unha pinta de Guiness. E iso na península non é pouco.

Conversación na (cidade da) Catedral

Nun curso de guión de series de televisión ó que xa fixen referencia no pasado explicáronme que os bos guións teñen marcado perfectamente o tempo dos puntos claves da trama. O desencadeante da acción no minuto 15 da película (se dura 90 minutos) o clímax no 45 e a culminación a partir do minuto 75. O mesmo aplicado a series de televisión e a novelas ou historias eminentemente narrativas. Esta descoberta do mecánico da narrativa fíxome perder a fe na arte.

Na vida, vistos os desastres naturais e artificiais que martirizan ós nosos conxéneres pobres esta fin de semana, parece difícil conservar a fe. Non lle negamos, sen embargo, a capacidade de sorpresa. Proba deste carácter inestable da existencia son certas conversas que periódicamente reconfiguran a nosa vida e aportan valor ó noso desenvolvemento como persoas.

Non me pidades que vos faga unha tipoloxía do interlocutor (porque pode ser calquera coñecido ou descoñecido, amigo ou inimigo) ou da duración (do minuto á hora) ou do lugar (unha voda, o mesmo lugar de traballo de sempre, o bar máis cotroso de Corrubedo...) porque non a hai. Pero todos intercambiamos unhas palabras inesperadamente profundas e instrocpectivas que cumplen a misión que para os antigos tiña o lume: purificar e crear.

Négome a facerme un listado de todas. Sería pesado e inútil. Decátome de que os que son ou foron os meus máis íntimos amigos mantiveron este tete a tete comigo ofrecendo unha parte da súa alma a cambio dun pouco de comprensión. Quédome con este bo síntoma para valorar un paseo ó redor do ensanche compostelano o outro día á noite. A confirmación do comezo dunha era marcada pola ilusión.

En defensa de Kate Moss

Non me cae ben Kate Moss. En moitos sentidos representa a parte podre da nosa opulenta sociedade. Páganlle por estar ¿guapa? e camiñar, mantén un peso ridículamente baixo e perigoso para a saúde que resulta un modelo inabarcable para as adolescentes de medio mundo e unha provocación para quen non ten que comer, ocupa moito máis espacio nos medios que Cofee Annan, os representantes de Amnistía Internacional ou Patarrollo e a súa intelixencia non axudou a facer o noso mundo mellor ou máis comprensible.

A pesar de que teño fama de moverme polas máis altas esferas ata alí arriba non chego e confeso non coñecer á tal Katy. Seguramente caeríame mal. Son prexuizoso coma todos en parte (algún día falaremos dos prexuízos Hogoblin) e transmite unha beleza fría e triste. Unha beleza que dá medo.

Sen embargo Kate está sendo crucificada por consumir cocaina. De feito agora vana meter no trullo. ¿Merece tal tratamento? Non vou negar que se toma drogas e é alcólica é porque ela tomou esa decisión. Seguramente non contaba coas mellores conselleiros e tamén é posible que non se arrepentise de nada ata que saiu esnifando na portada do The Sun. Agora as marcas que a patrocinaban non queren que se misture a súa imaxe coa droga pero antes non lles importaba a anorexia, a frialdade, o baleiro que rodea á moda, a superficialidade, o egoísmo... Se á policía británica lle preocupa tanto a droga por que non fan unha redada en cada pase de modelos? Seguro que os camerinos ían quedar desertos. E sobre todo, por que non van polos banqueiros que blanquean os cartos da droga?

Kate é unha víctima. Pode caernos mal pero caeu presa do sistema que a encumiou. Pode darnos pena, a min non ma dá, polo menos ela tivo oportunidades de ser na vida. Simplemente creo inxusto que unha sociedade critique a unha persoa que se adique a realizar ás actividades fomentadas de tapadillo por toda a nosa cultura aínda que por diante todas as nosas estrelas favoritas fagan desfiles de Modelos Contra la Droga. Así nos caemos a cachos nesta sociedade de enfermos de/polo éxito.

Todo vai ben (homenaxe a Patrullero Mancuso)

Sabedes por este blog da miña fobia ós ñoños popies pijos españois. Aquí tedes a excepción á regla, Todo va bien de Patrullero Mancuso:

"Mi vida va bien"

En amores... muy bien!
Los amigos... muy bien!
Por no hablar de la familia... todos bien!!!

El trabajo... muy bien!
En el paro... muy bien!
Cuando miro hacia el futuro... lo veo bien!!!

Todo va bien
Mi vida va bien
Que feliz que soy!!!

Con la droga... muy bien!
La bebida... requetebien!
Mi salud cotiza en bolsa... jo que bien!!!

Mis problemas... muy bien!
Mi conciencia... requetebien!
Siempre duermo a pierna suelta... jo que bien!!!

Todo va bien
Mi vida va bien
Que feliz que soy!!!

Realmente alegra o día. O lamentable é que unha canción coma esta fose pensada, composta, interpretada en clave sarcástica. Calquera porta ó optimismo dámola por falsa a non ser que se probe o contrario e aínda así resistímonos a crer. ¿Esa desconfianza no futuro vén da nosa privilexiada situación? ¿Non deberiamos realmente ser optimista? ¿Será acaso que a esperanza non só é o último que se perde senón que só está en posesión dos que non teñen nada? Gustaríame crer máis nesta canción.

Post 150

A pesar de ser de letras sempre me obsesionaron as pequenas cantidades. Seguro que me tería ido moito mellor por ciencias e agora traballaría como enxeñeiro industrial para unha multinacional que expulsa a indios das súas terras para construír presas. Fuxín dese prometedor futuro pola miña desorganizada e caótica mente que entendía perfectamente a alxebra pero sempre se equivocaba nalgún momento previo a despexar X. Pero os números, tal como afirmaba coco, son os meus amigos. A miña habilidade de cálculo como Master cando xogaba ó Rol era lexendaria. Ou iso me gusta crer a min.

O problema cos números non é elaboralos senón valoralos. Dous millóns de parados parécenme unha cantidade descomunal de persoas pero celebrámolo con éxito. Tres mil millóns de euros en educación pública poden ser unha miseria... A realidade é relativa porque agora se concibe matematicamente e, en contra do que a xente opina, os números non son obxectivos senón neutros, polo tanto suxeitos a calquera interpretación.

Non sei como valorar ter chegado ó post 150. ¿Sorpresa?¿Satisfacción? Eu que sei. Ultimamente preocúpame moito repetirme. Contar varias veces a mesma anécdota ou atender temas vellos. Tamén, dun tempo a esta parte, ando sempre cun papel e un boli pola rúa para que non se me escape nada pero sabemos que non é posible. Isto é un mesturallo caótico de autocompaixón, sátira política, costumismo frívolo e recensións de productos culturais. Lémbrame moito a receita "Pasta ó estilo Vichu": pasta e bótase na pota todo o que haxa de comer na casa. Se gostades...

Debut

Certos días non veñen marcados en roxo nos calendarios pero deberían. O domingo anterior ó comezo do curso universitario Santiago é un bule bule. Vense estraños grupos unifamiliares formados por un pai agobiado, unha nai aterrorizada, a/o irmá/n pequeno fascinada/o pola cidade e un chaval/a baixo o peso de bolsas cargadas con cousas de todo innecesarias pero que tranquilizan a conciencia dos proxenitores.

O seguinte día é o do debut. As alianzas e grupos que se crean no hall da facultade ese día son volátiles ou eternas. Non existe termo medio. Cada universitario lembrará para sempre con quen falou primeiro na facultade, como se sentía tremendamente superado por toda esa xente ó seu redor mirando para el, examinándoo coma un pucho na feira.

A semana segue con cafés unitivos. Os elementos acaban chocando un con outros e creando moléculas de compañeirismo e amizade. Tamén haberá fisións, fusións e algunha detonación termonuclear pero no rexistro de incidencias iso acabará por esquecerse. O xoves resulta ser o gran día no que se estrea o mellor de cada armario e todo o mundo se deixa guíar polo curmán veterano ou polo compañeiro do piso sobre os locais a ir. Este é o verdadeiro comezo do ciclo universitario.

En certo modo o primeiro mes é o periodo máis excitante da nosa formación superior. Despois veñen moitas decepcións e esperanzas frustradas. Se o día que eu comecei o curso houbera unha eclipse tería fuxido sen mirar cara atrás.

A banda sonora das nosas vidas

Na parte da historia universal que nos tocou vivir estableceuse unha relación de amor cos nosos fetiches dada por unha parte polo espacio consumista no que nos desenvolvemos e por outra pola inevitable necesidade de amar algo ou a alguén. Os productos que consumimos en cada época marcan os nosos recordos: os nosos xoguetes, a Bola de Cristal, a roupa, os libros e sobre todo os discos.

Unha característica da música é que normalmente a gozamos mentres realizamos outras actividades das máis diversas e, en ocasións, as lembranzas que nos evocan non son as que os autores pretendían transmitirnos. Con este motivo, e nun novo acto de obsceno exhibicionismo, paso a enumerar algúns dos discos da miña colección e o que me fan revivir. Desculpade senón ningún destes discos sae na lista deste ano da vosa revista favorita, o mp3 lévame a escoitar música no ordenador e non facer copia en CD. Bueno, alá vai:

Air-Moon Safari, paz e Pontevedra, Anni Di Franco-Little Plastic Castle, un helicóptero en Asturias, Recopilatorio dos Beatles, Pontevedra e chamada en espera dunha empresa de secadoiros de madeira de Sigüeiro.

BECK: Güero, tardes chateando en internet na vez de traballar, Mellow Gold, os meus primeiros escritos, Mutations, a colección de discos do piso de Tremor (por aí andaba Julio Iglesias tamén), The Brixton Tape a cama do meu avó e un cadro cheo de familiares mortos que era o último que vía tódalas noites antes de durmir, Odelay o descubrimento da miña vocación artística que logo resultou ser falsa, Disco de rarezas xaponés (non podo transcribir o nome nipón) unha longa espera e a recentemente pechada Disco Láser.

Belle and Sebastian-fold your hands child, you walk like a peasant- As mañás antes de ir para a facultade, Bjork-Debut- O grupo poético Ollo, Blade Runner- as dúbidas sobre o sentido da existencia, Blur-Recopiliatorio- Limpar a cociña do meu primeiro piso coas cebolas podres no armario do lado, Bon Jovi-Cross Road a miña irmá (tamén poderiamos incluír o Dangerous de Michael Jackson), Bowie-Ziggy Stardust Dominob e unha preciosa aínda que curta estancia en Viveiro, Coldplay-parachutes a presidenta do Colectivo Sacou.

The Cure (Recopilatorios): Friday I´m in love levantarse e deitarse con ganas de chorar de felicidade, é o AMOR con maiúsculas, a ilusión por vivir e a esperanza do novo día. Tamén é unha persoa claro está.

Dylan-Blonde and Blonde, un aniversario e unha francesa, Iggy Pop-Nude Rude, uns disturbios acontecidos no Monte do Gozo e un fato de rapaces suorosos a empurróns, Antonio Carlos Jobim, a morte, Lenny Kravitz-Greatest Hits Óscar Manuel Sendón Olveira (un bico se me les), Lou Reed-Transformer Facendo tempo antes de ila a ver, divertido e frívolo, Love-Forever Changes, o piso de Aquí, Manu Chao Clandestino, o piso de Santa Clara de Tremor e a Varela, Massive Attack-Blue Lines (ver Beck-Mutations), Metallica-Discografía, configurar o ratón serie do noso vello ordenador.

Os Mutantes-Recopilatorio, unha xornada de 36 horas seguidas traballando e programación ASP, Neil Young, Pontevedra e o xornalismo, Nine Inch Nails (Donward Spiral e Fragile), deitarse preocupado en primeiro de carreira por ser o centro do universo, Nirvana- a adolescencia, unha acusación de roubo e un exame de Ciencias Naturais (saquei un 8) , Pixies-Doolitle a imaxinación, crear, Portugal, Pj Harvey- Varios discos Voley praia, Placebo-Whithout you I´m Nothing a Tremor e a un médico barcelonés, Primal Scream-Varios a Castrelos, un hippie borracho, doble de Milosevic e a ración de pulpo máis cara da historia, Portishead- Roseland Live in NYC- Ao meu compañeiro de pensión chorando e cantando Sour Times Prince The Hits 1 e 2- Dani Concordante, o artista que máis me influíu na miña vida.

Radiohead, varios- O piso de Tremor e as ceas austeras aínda que saborosas, e chegar tarde á reunión de Ollo, Red Hot Chilli Peppers-Californication, un longo camiño e unha sede brutal, REM-Varios Jacobo e a Consellería de Economía, Rolling Stones- Forty Licks limpar escaleiras, Sigur Ros-Agartic Hyrjun- as novelas de John Updike, Siniestro Total-Trabajando para el enemigo a Don Elric de Melniboné, Smashin Pumpkins-Recopilatorio un mal ano e moita hipocresía, The Smiths, a elaboración deste post.

Sonic Youth-Varios-Asturias, a sensación de ser moi poderoso, rabia, crecemento intelectual, días de chuvia.... (si, outro post aparte, si...), Televisión-Marquee Moon programar en C un programa para a xestión de capturas do berberecho, Yo la tengo-I can hear the heart beating as one- Unha agradable tarde de xullo e a última antes de durmirme, Violent Femmes- Cansanzo, The Velvet Underground- Arguiñano, U2-Toda a discografía- A Coruña e os meus curmáns.

Este terriblemente longo post chega ó seu fin. Se sodes amigos meus e non aparecedes na compilación non vos preocupedes. Falta a outra metade dos discos así que se queredes fago segunda parte. Ademais moitas lembranzas son do MP3 como no caso do meu anterior piso e o seu himno (That´s entertainment de The Jam) ou a canción de guerra de Vichu máis min (Panic de The Smiths). Ou a música de bares como aquela canción de Van Morrison que escoitamos un día o Choqueiro máis eu as 3 da mañá nun bar de Noia ou Everybody´s gotta learn sometimes.

Se non o ledes enteiro comprendereino. A min valeume cando menos para ordear a discoteca....

Irmá

Hai 23 anos coñecín a unha muller rubia de ollos verdes e sorriso inocente nun pequeno hospital rexentado por monxas no campus sur da Universidade de Santiago. Posiblemente eu estaba ben coma estaba - so - e preocupando ós meus pais coas miñas múltiples enfermidades. Non recordo nada dese momento pero si que os meus primeiros anos compartidos coa miña irmá Tareixa estiveron marcados pola complicidade e a idolatría pola súa parte. Cando ela non tiña máis ca un ano e medio pedinlle que lle pegase ó meu pai, un home impoñente de barbas non o dubidou. Iso a pesares de que eu a perseguía coa bici cando ela non sabía camiñar. Resulta curioso que aprendese a falar antes ca andar e eu ó contrario. Daquela eramos inseperables. Ensineille a ler cando tiña 3 anos, fixemos xuntos a comunión e xogabamos a xogos de mesa, cartas con outros nenos... A miña memoria é moi traizoeira nesa etapa.

Despois supoño que foi a adolescencia e o traslado a Noia (un lugar equivalente ó bosque de Twin Peaks) o que nos impulsou a pelexarnos constantemente e a vivir un a costa do outro. O proceso de busca da identidade leva a negar a dos outros e o seu dereito á extraordinariedade. Iso ou simple pelexas entre irmáns. A min non me caían ben as súas amigas e ela consideraba ós meus colegas uns frikis consentidos coma min. Sempre amosou ter bo xuízo, e dozura, e paciencia... A consideración social que tíñamos era oposta. Todo o mundo a recoñecía coma filla do noso pai mentres de min supoñíase que me trouxeran nunha excursión cíngara. Un dos meus compañeiros de piso dixo que era a rapza máis guapa de Noia. Non serei eu quen o desminta pero esa cara de anxo fíxome sufrir máis dunha vez conversas deste tipo:
-¿Eres el hermano de Tareixa...? ¿La chica rubia de ojos verdes tan guapa...? Vaya, pues no os parecéis en nada...

Na universidade distaciámonos máis se cabe. Ela pa Vigo (Boston) eu para Santiago (a chuviosa California). Se antes falabamos pouco e menos tíñamos que ver, véndonos un día ou dous á semana máis estraños éramos. Ata que marchou a Hildesheim (Alemaña). Vou ser noxentamente sincero: non a estrañei demasiado. Sen embargo tivo o detalle de invitarme a vela uns días alá. Ocorreu un deses momentos propios das novelas e ausentes da cotidianeidade. Colixo entón que non existiu tal intre. Na porta da súa habitación había unha ducia de fotos nas que tiña unha lóxica preeminencia o noso irmán pequeno Manuel (que merece non un post, senón un blog aparte) e o resto do nucleo familiar. Sen embargo no centro estaba unha das miñas horribles fotos de licenciado. Pequenas capacidades extrasensoriais fixéronme crer que había algo especial na maneira na que estaba colocada a foto. Si unha idiotez pero creo que nunca me sentín tan conmovido por nada nin ninguén. Ó día seguinte, cando iamos para Hannover cunha amiga dela valenciana, esta contoume como presumía de irmán escritor (onde está o emoticono do messenger de sonroxados cando se precisa!), boa persoa, guapo...



Xa vedes fun a Alemaña na procura de esquecer unha relación amorosa e facer turismo e o único que descubrín foi que tiña unha irmá marabillosa e, nalgunha parte do camiño, o esquencera. Dende aquela viaxe hai dous anos temos moita maior complicidade. Ás veces formamos unha especie de matrimonio paralelo sobre todo á hora de coidar ó noso irmán ou de organizarse en agosto cando estamos solo. É unha das poucas persoas das que só podo falar ben en realidade. É unha das poucas persoas que cando está ausente escurece tódalas estancias dunha casa...

E claro, marcha para alá.

A buscar a vida, non só ela senón tamén dous primos meus, amigos da universidade, tantos e tantos veciños de Noia, excompañeiros do instituto... Aquí quedamos os que non podemos marchar, ou non nos atrevemos e os que menos valen que no estranxeiro non os van querer e aquí son alcaldes de concellos minúsculos ou explotadores de catro patacos sen visión de país nin de nada que non sexa ir de putas no BMW a fin de semana e de romería o domingo. Nunca debín de odiar tanto a Galicia.